Een tijdje terug heb ik hier neergepend welke kinesitherapie onze kleine man volgt en in welke mate deze hem al geholpen heeft. Hoe blij ik ook ben dat we een goede kinesist hebben, toch begonnen we meer en meer het gevoel te krijgen dat er meer in onze kleine man zat en dat hij nog beter geholpen kon worden. Hersenplasticiteit is nog een groot onbekend terrein waar nog elke dag nieuw onderzoek naar gedaan wordt en geloven dat 1 therapie heiligmakend is, is naar mijn mening niet correct. Samen met Tom, ben ik dan ook verder op zoek blijven gaan naar andere therapieën die Senn kunnen helpen in zijn ontwikkeling. We gaan er beide namelijk van uit dat het nu de moment is om zoveel mogelijk in deze ontwikkeling te investeren, nu hij nog volop bezig is met zichzelf te ontplooien.

In het boek van Karen Pape, dat ik aanhaalde in een vorige blog, wordt er verwezen naar de boeken van Dr Norman Doidge. Hij heeft twee boeken geschreven over hersenplasticiteit, namelijk ‘the brain that changes itself’ en ‘the brains way of healing’. Deze twee boeken zijn beide ontzettend interessant en een echte aanrader om te lezen. In het tweede boek beschrijft hij welke therapieën er allemaal bestaan wanneer je geconfronteerd wordt met hersenschade.

Volgens hem heeft elk slachtoffer van hersenschade baat bij het doorlopen van de volgende fases om optimale hersenplasticiteit te triggeren:

– fase 1 heeft betrekking op de algemene gezondheid van de neuronen en is de enige fase die niet toegespitst is op het opnieuw aanleggen van hersenverbindingen

– fase 2 = neurostimulatie, zoals bijvoorbeeld geluid, licht, vibraties…

– fase 3 = neuromodulatie. Neuromodulatie gaat luidruchtige hersenen kalmeren en herstelt de balans tussen het te gevoelig zijn voor stimulatie van buitenaf of net te ongevoelig zijn. Neuromodulatie herstelt die balans.

– fase 4 = neurorelaxatie. Deze fase is van groot belang omdat tijdens de slaap op veel efficiëntere wijze afvalstoffen uit de hersenen worden afgescheiden via het ruggenmerg. Veel mensen met hersenschade hebben last van slaapproblemen en zijn dikwijls heel erg vermoeid.

– fase 5 = neurodifferentiatie. Dit is de leerfase. Deze fase werkt het beste wanneer de hersenen uitgerust en gekalmeerd zijn zodat ze klaar zijn om nieuwe verbindingen te maken.

Gelijktijdig met het boek van Norman Doidge was ik ook al gestart met het lezen van Kids Beyond Limits van Anat Baniel. Gaandeweg ontdekte ik dat haar therapie ook beschreven staat in het boek van Doidge als 1 van de therapieën die werkt volgens bovenstaande beschreven fases en dan voornamelijk neurorelaxatie en neurodifferentiatie. De oorsprong van ABM is namelijk terug te vinden in de Feldenkrais methode. Anat Baniel was zijn assistente voor jaren vooraleer zij zelf haar eigen therapie uitgewerkt heeft en toegespitst heeft op kinderen.

Aangezien ik graag weet hoe de therapieën die ik kies om te volgen ontstaan zijn en wie erachter zit, vond ik dit een ontzettend interessant stuk omdat er uitvoerig in beschreven staat wie Feldenkrais Moshe was en hoe hij zijn methode ontwikkeld heeft.

Moshe Feldenkrais was een natuurkundige/ingenieur die zijn doctoraat behaald heeft aan de Sorbonne universiteit in Parijs. Hij heeft gewerkt in het laboratorium samen met Frédéric en Irène Joliot-Curie. Datzelfde paar had enkele jaren voor de samenwerking met Feldenkrais de Nobelprijs voor het produceren van kunstmatige radioactieve elementen gewonnen. In 1939 splitste zij in het laboratorium een atoom uranium, waardoor een kettingreactie ontstond die immense hoeveelheden energie vrijliet die kernenergie zou worden genoemd. Het was Feldenkrais dat het apparaat bouwde dat de deeltjes genereerde.

Nu denken jullie, wat heeft zo iemand te maken met een therapie toegespitst op hersenplasticiteit? Hierbij is de man terecht gekomen uit eigen ondervinding. Tijdens zijn adolescentie heeft hij een zware knie blessure opgelopen, waarvan de pijn bleef aanhouden. Alleen een operatie was mogelijk, maar had maar weinig kans op slagen met verlies van functie. Feldenkrais weigerde deze operatie en ging zelf op zoek naar manieren om toch zijn kniepijn te verlichten.

Zijn zoektocht kwam tot een einde op het moment dat hij zijn goede knie ook bezeerde en wel in die mate dat hij er amper op kon staan. Hij merkte met verloop van korte tijd dat hij zijn slechte knie terug beter kon gebruiken. Op dat moment is hij gaan onderzoeken hoe het kon dat een knie die volledig stuk was ineens terug functioneel gebruikt kon worden en de andere knie kon ontlasten? De oplossing is terug te vinden in ons brein en in ons zenuwstelsel. Het acute trauma aan zijn goede been bracht de hersenen ertoe om de gebruikte hersenschema’s voor dat been te remmen om het te beschermen tegen verdere verwondingen moest hij nog bewegen. Maar wanneer die ene kant van de hersenen wordt geremd, neemt de andere vaak de functies over. Dus het waren zijn hersenen die ervoor zorgden dat het andere been terug beter kon gebruikt worden.

Deze vaststelling, samen met zijn vele neurowetenschappelijk onderzoek en het feit dat hij door zijn grote passie voor judo een immens goede bewustwording had over het menselijk lichaam, was de start van de uitwerking van zijn Feldenkraismethode. Als fysicus had hij Albert Einstein en nog andere grote namen ontmoet. De vraag was, zou hij kiezen voor kernfysica of voor genezing van anderen via zijn eigen ontwikkelde methode? Hij koos voor het laatste.

Gaandeweg kreeg hij meer en meer patiënten over de vloer en werkte volgens zijn befaamde Awareness Trough Movement lessen. Anat Baniel was 1 van zijn assistenten tijdens deze jaren en werkte voornamelijk met kinderen. Later heeft zij dan ook haar eigen therapie uitgewerkt die nog dieper ingaat op de ontwikkeling van kinderen, maar ook haar therapie werkt volgens diezelfde Awareness Trough Movement. Wat dit juist inhoudt, zal voor een andere blog zijn.

Zelf zijn we met ABM gestart bij Marianne Nelissen sinds augustus en wij merken elke keer na de lessen een vooruitgang bij Senn. Het is alsof hij wakkerder en meer bewust is van zijn eigen lichaam. Minder angstig ook. Meer probeert om op ontdekking te gaan. We zien het in kleine en in grote dingen. Het is zeker een therapie waarin we willen investeren.

De moeder van Moshe Feldenkrais zou vroeger het volgende gezegd hebben: “hij zou een Nobelprijswinnaar kunnen geweest zijn, in de plaats daarvan koos hij ervoor om een masseur te zijn.”

Wel, ik ben blij dat hij voor dat laatste gekozen heeft. Want zijn nalatenschap zorgt er nu voor dat mijn kleine man geholpen wordt.

Groetjes

Elke