Ondertussen zijn we 1 april 2021, en al zou ik echt heel graag willen dat wat ik ga neerpennen een slechte 1 aprilgrap is, het is de bittere waarheid. Ik heb alweer een tijdje niet meer geschreven. Wat moet je schrijven in zo’n jaar? Een jaar waarin alles overheerst wordt door een virus, te klein …
COVID-19
Het is al even geleden dat ik in mijn pen gekropen ben. Al van voor Corona tijden ben ik tot het besef gekomen. Het lijkt een ander leven. Eentje waarin nog zonder zorgen geknuffeld kon worden en waarin het normaal was dat mensen in een volle zaal zaten te eten of te dansen. Als ik …
Slaap
Slaap blijft ten huize Luckermans toch wel een dingetje, maar na de volle 2 jaar en 8 maanden kunnen we toch eindelijk spreken van een ‘in mijn ogen’ grote stap voorwaarts. Senn sliep niet alleen ‘s nachts niet goed door, hij sliep niet goed in, had sinds hij uit het ziekenhuis kwam een panische angst …
School
Mijn kleine jongen wordt groot. 2,5 jaar ondertussen. Wat een dubbel gevoel soms. Er zijn dagen waarop ik heel zeker door het leven fiets met opgeheven hoofd en fier ben op wat we al bereikt hebben, en er zijn dan ook weer dagen waarop ik het niet meer zie zitten, moe ben, me afvraag of …
Een diepe buiging
Nu bijna 2 jaar geleden werd ons leven helemaal overhoop gehaald. Wat eerst een onschuldig virus leek werd Senn na een week bijna fataal. Sindsdien heeft de december maand een wat bittere nasmaak. De maand vol warmte, feesten, sinterklaas, familie voelt ook nog steeds wat kil en angstig aan. En toch... En toch voel ik …
