Vorige week ben ik nog eens in het ziekenhuis geweest. Blij was ik dat mijn papa naast me zat, want zo hoefde ik niet te veel stil te staan bij het gevoel dat me nu telkens bekruipt als ik daar die parking moet binnen rijden, door die gangen wandel, in de cafetaria iets drink.

Alle geuren, kleuren en indrukken van dat gebouw doen me terugdenken aan die 8 weken die we daar vorig jaar hebben doorstaan. Wanneer ik de parking binnenrijd, is het nog steeds een automatische route in mijn hoofd die ik volg naar de plaats waar ik altijd stond met mijn auto. Als ik even later door de gang naar het ziekenhuis wandel en daar dan binnenkom dan zie ik mezelf nog zitten in die cafetaria met vrienden die ons kwamen bezoeken en voel ik onmiddellijk dat loodzware gewicht dat op mij drukt en dat ik niet van me afgeschud krijg. Verder door wanneer ik dan door de gang moet, die ik die bewuste nacht van pediatrie naar intensieve ook heb afgelegd, dan krijg ik nog steeds hartkloppingen elke keer opnieuw omdat ik de angst voel die ik toen voelde wanneer ik dacht dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn zoontje.

Gelukkig is de wachtkamer van intensieve een eindje wandelen en hoef ik daar niet snel meer te passeren of dat hoop ik toch, want dat beeld van die wachtkamer waar Tom en ik die nacht zaten te wachten, dat is eentje dat ik liever echt heel ver weg steek. Net zoals die gang waar alle bange ouders de dag erna staan te wachten tot we met z’n allen een half uurtje bij ons kindje mogen. Die bange gezichten waarop alle gevoelens stonden te lezen van onmacht, pijn, vermoeidheid en nog zoveel meer. Een kleine groep mensen dat meestal stil en zwijgzaam stond te wachten tot de deuren opengingen naar de hel om daar dan hun kleine engel te zien liggen. Respect heb ik voor elk van hun en ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe het hun kleine engel vergaan is. Met eentje heb ik nog regelmatig contact, mom of Lucie, die zelf ondertussen een blog gestart is. Een pracht van een mama en ijzersterk!

Omdat onze kleine Senn eerst op pediatrie gelegen heeft, mochten wij samen met onze familie tussen de bezoekuren door boven in de bezoekersruimte bivakkeren. Daar probeerden we dan te babbelen. Ikzelf heb daar sudoku’s zitten oplossen, iets waar ik daarvoor nooit geduld voor had, maar lezen kon ik niet, want die woorden verdwenen onmiddellijk zonder te beseffen wat ik gelezen had en tv kijken boeide me niet. Tom die wandelde de gangen op en neer, om zijn rusteloze benen rustig te krijgen.

Tijdens die bezoekuurtjes is Tom zijn bompa af en toe langs geweest en hij begon over een documentaire die hij gezien had over een kindje met hersenschade dat visolie toegediend had gekregen en dat beter hersteld was dan ze ooit hadden durven dromen. Op het moment dat je kind in intensieve ligt en aan het vechten is voor zijn leven en zijn ogen nog niet open gedaan heeft, dan denk je: “ja ja visolie, Haha, komaan laat me gerust.”

Maar eigenlijk achteraf gebleken had de man gelijk. Toen Senn later terug op pediatrie lag en elke dag een beetje vooruit ging zijn we dat terug beginnen opzoeken. Omega 3, wat dus veel in visolie zit, blijkt ontzettend goed te zijn voor het herstel van de hersenen en we zijn die dag beneden in de apotheek van het ziekenhuis ons eerste flesje gaan halen en zijn gestart met het geven van die bouwstenen voor de hersenen. Nu tien maanden later krijgt de kleine man nog elke dag zijn dosis visolie en teunisbloemolie is er ondertussen ook bij gekomen.

Hoe werkt dat nu? Omega 3 wordt wel eens smeerolie voor je brein genoemd.

De meest bekende omega 3 vetzuren, zijn:

Alfa-linoleenzuur (ALA): vooral te vinden in plantaardige bronnen van omega 3 zoals lijnzaad, chiazaad en walnoten.

Eicosapentaeenzuur (EPA): de eerste van de twee belangrijke visvetzuren die je vooral vindt in sardines, makreel, haring en zalm.

Docosahexaeenzuur (DHA): de tweede belangrijke visvetzuur die je ook vindt in vette vis.

Deze omega 3 vetzuren zijn heel erg belangrijk voor ons lichaam omdat ze de bouwstenen zijn van onze hersenen en omdat ze een ontstekingsremmende werking hebben. Dat is dan ook net hetgeen wat bij onze kleine man nodig was en nog steeds is.

De schade die veroorzaakt werd door zijn zuurstoftekort aan de hersenen is vooral het gevolg van een verschijnsel dat men ischemie-reperfusie noemt. Ischemie is een plaatselijk verminderde bloeddoorstroming of een tijdelijke blokkering van de bloedtoevoer. Ischemie in de hersenen veroorzaakt een gebrek aan zuurstof (hypoxie). Daardoor worden de hersencellen beschadigd en kunnen ze afsterven.

Reperfusie is het opnieuw op gang komen van de bloed- en zuurstoftoevoer. Hoewel dit het zuurstoftekort opheft en dus belangrijk is om het afsterven van hersenweefsel te beperken, kan reperfusie nog meer schade aan de hersenen veroorzaken. De plots verhoogde bloed- en zuurstoftoevoer veroorzaakt massale vrije radicalenschade (oxidatieve stress) en inflammatie.

Omega-3 vetzuren kunnen hersencellen die beschadigd zijn helpen herstellen. Dat is te danken aan de protectinen die uit het omega-3 vetzuur DHA aangemaakt worden.

Protectinen hebben ontstekingsremmende eigenschappen. Ze beschermen gezonde cellen tegen beschadiging door oxidatieve stress en inflammatie. Deze protectinen regenereren ook hersencellen.

Hersencellen zouden zich al beginnen te herstellen een uur na de toevoeging van DHA. Onderzoekers geloven dat omega-3 met DHA de schade aan de hersenen en de ogen kan herstellen die veroorzaakt werd.

Of het nu geholpen heeft of niet, ons klein ventje is wel vooruit gegaan. We gaan pas weten of er herstel heeft plaatsgevonden bij een volgende MRI, die nog niet onmiddellijk gepland staat, maar de neuroloog verwacht wel dat er herstel te zien zal zijn aangezien hij al een heel mooie weg heeft afgelegd. Dit is natuurlijk niet allemaal te danken aan de visolie maar alle kleine beetjes helpen en gezond is het sowieso, voor iedereen!

Groetjes

Elke