Ondertussen zijn we 1 april 2021, en al zou ik echt heel graag willen dat wat ik ga neerpennen een slechte 1 aprilgrap is, het is de bittere waarheid. Ik heb alweer een tijdje niet meer geschreven. Wat moet je schrijven in zo’n jaar? Een jaar waarin alles overheerst wordt door een virus, te klein om te zien met het blote oog, maar groter dan ons allemaal als het aankomt op het aansturen van de manier waarop we tot nu toe leefden en vanaf nu moeten leven. Of we het nu graag hebben of niet…

Bijna een heel schooljaar lang heb ik Senn thuis gehouden van school om mijn ouders en in tweede instantie mijn grootouders te beschermen, te behoeden voor dit kleine minuscule beest. Goed wetende vanuit eigen ervaring wat zo’n klein ding voor grote desastreuze consequenties tot gevolg kan hebben. En tot een tiental dagen geleden waren we daar ook bijzonder goed in geslaagd. Golf 1 passeerde, golf 2 passeerde en spaarde het gros van de familie zonder grote gevolgen. Het gezin van mijn zus heeft wel bezoek gehad, maar gelukkig heeft dat bezoek daar niet lang geduurd. En dan kwam golf 3. Waarom zou deze anders verlopen als de vorige? Wij wisten ondertussen wel hoe we dit konden overwinnen samen. Maar dan gebeurt er toch iets wat niemand kon voorzien.

Mijn grootvader valt op een gewone zaterdagavond en wordt opgenomen in het ziekenhuis met een complexe schouderbreuk. Hij ondergaat twee serieuze operaties op de gezegende leeftijd van 90 jaar maar komt hier wonderwel ‘goed’ door. Na de tweede operatie wordt hij echter zonder opnieuw een test af te nemen naar huis gestuurd. Die testafname is alleen protocol bij opname in het ziekenhuis. Niet dat het veel uitgemaakt heeft, achteraf bekeken. Dat weekend valt hij terug en worden zowat heel de familie en de buren opgetrommeld. Je laat je grootvader echt niet liggen… hij wordt terug opgenomen en getest…

Wat voorafging was een heel weekend waarin ikzelf een ontiegelijk slecht buikgevoel had. Zo eentje dat me de adem benam en me wilde waarschuwen voor wat komen zou. Normaal zouden we die maandag op therapieweek vertrekken met Senn maar heel mijn lichaam schreeuwde het uit dat ik niet mocht vertrekken. Ik herken die signalen ondertussen en ze liegen nooit. N O O I T.

We zijn vertrokken, maar niet voor lang. ‘S middags kwam het telefoontje. Bompa is positief. COVID-19. ‘S avonds kwam het tweede telefoontje, oma is ook positief en papa ook. We zijn terug gekeerd, richting de dokter voor een eigen test. Want ja ook wij hadden mijn vader nog gezien dat weekend. Mijn ouders zijn zowat de enige mensen die we nog zien, aangezien zij mee de zorg opnemen voor senn. En mijn gevoel? Verdween als sneeuw voor de zon: “Told you So zei het.” Om dan plaats te maken voor een ander gevoel. Angst. En dat zit er nu nog…

Wij zijn gelukkig 2x negatief getest. Met 7 dagen tussen. Tot zover het goede nieuws. Mijn beide grootouders liggen op de COVID afdeling met beide ondersteuning van zuurstof en sinds vandaag mijn papa ook. Alledrie hebben ze geïnfecteerde longen. Alsof dat nog niet genoeg was, zijn de buren die mijn grootvader die avond geholpen hebben ook ondertussen positief. 1 buur en nu haar partner. Mijn mama die zich tot nu toe kranig gehouden heeft en alles thuis heel de tijd heeft ontsmet en apart geleefd heeft van mijn papa voor zover mogelijk onder 1 dak, is vandaag opgestaan met koorts. We hebben een kleine familie, een hechte familie, vol mantelzorgers voor elkaar. Jammer genoeg werkt dat in tijden als deze als dominosteentjes die omvallen… 1 voor 1. Ondanks alle maatregelen die we genomen hebben, is de oorsprong van al deze ellende weer te herleiden tot dat verdomde ziekenhuis waar we met Senn toen ook gelegen hebben… Ik heb er genoeg van.

Mijn benen zijn ondertussen stijf van het dagelijkse wandelen met Senn voor me uit in zijn rolstoel in de natuur hier in Hoegaarden. Het is het enige wat er voor zorgt dat ik ‘s avonds toch nog kan in slaap vallen en bijkomend heeft Senn dan ook even zijn bezigheid en krijgt hij gezonde buitenlucht binnen. De toekenning van het PAB budget vorige week kwam geen seconde te vroeg, want zo zie je alweer hoe fragiel dat kaartenhuisje is. Volgende dinsdag heb ik een eerste gesprek met een bijstandsorganisatie over hoe we hiermee aan de slag kunnen en dan is het hopen dat we snel hulp zullen vinden. Een assistent(e) die ons kan ondersteunen. Want ja, jullie raden het al, grootouders weg, is opvang weg.

Ik heb mijn dagen die ik werk qua uren aangepast en Tom neemt ook vakantie een paar dagen de week de komende tijd. Maar ook daar komt een einde aan. Maar eerlijk? Dat is nu dan nog het minste van mijn zorgen. Ik hoop elke minuscule seconde van de dag dat mijn bompa, oma, papa, mama hier door zullen komen. Ze mogen van mij allemaal de tijd nemen die ze nodig hebben, al kost het hen maanden, maar ze zullen en moeten hier doorkomen. We hebben al voor hete vuren gestaan samen, deze komen we ook weer door! Blijven vechten, niet opgeven, de moed niet laten zakken en vooral positive thinking.

Mag ik misschien een oproep doen dat jullie dit allemaal met mij samen doen? Positieve energie sturen naar mijn familie in deze dagen? Ik ben er van overtuigd dat zij dit zullen voelen. Net zoals wij het gevoeld hebben toen Senn in het ziekenhuis lag.

Dikke kus

Elke