Ze bestaan, lieve mensen en neen dan heb ik het niet op de knorrige dame die nogal kortaf aan de telefoon zei dat ik niet kon komen bowlen met mijn kind in een rolstoel omdat er trappen zijn naar de baan. Alsof ik dat niet besef… want ja die zijn er bijna in elke bowlingbaan. Volledig rolstoeltoegankelijk zal ik zoiets dichtbij huis niet vinden. Vriendelijk dat u me er attent op maakte aan de telefoon, al kon de toon anders en als ik dan bijkomende vragen wou stellen over hoeveel trapjes of hoe hoog, dan werd al snel mijn neus verder afgebeten, want ja trappen zijn trappen en een rolstoel is een rolstoel dus dat lukt hier niet mevrouw. Ik zou graag hebben dat in zo’n geval de beslissing overgelaten wordt aan de specialisten terzake, dat is wel net zo handig. Of misschien kan je er eens over nadenken, mevrouw, hoe je een hele groep uitsluit van jouw bowling en of er geen makkelijke oplossing is om dit in de toekomst te voorkomen zodat iedereen welkom is? Geen bowling dan deze vakantie. Ik zoek wel een keer een andere, waar je de trapjes wel op en af kan.

Maar dus… de vriendelijke meneer in de Carrefour. Wekelijks doen we onze boodschappen zoals iedereen. Meestal probeer ik deze te doen wanneer Senn op school is, maar nu gingen we nog eens samen. Sowieso moeten we dan met twee volwassenen zijn. Alleen én een rolstoel én een volle winkelkar duwen is nogal moeilijk. Om het toch wat leuk en leerzaam te houden voor Senn, probeer ik dan altijd samen met hem wat dingen te zoeken die op het lijstje staan en natuurlijk mag hij ook zijn eigen yoghurtjes en dergelijke kiezen.

Eenmaal bij de aardappelen aangekomen liet ik Senn mee het aantal tellen en in de zak doen. Als we zo onder ons twee bezig zijn, dan verdwijnt de wereld rondom mij (ons). Ik verdwijn in een soort hyperfocusmodus op mijn zoon. Ik heb al langer geleerd om niet meer te kijken naar de starende blikken. Die zijn er en die horen erbij. De starende blikken weerspiegelen verschillende emoties, zoals medelijden, nieuwsgierigheid, onbegrip, warmte,… als een vriendelijk paar ogen toch de mijne kruist dan lach ik steevast terug. Net zoals Senn, die lacht naar iedereen. Dan zie je meteen hun ogen veranderen.

1 aardappel, 2, 3… hoeveel zijn er nu in de zak Senn? “Drie!” zegt hij, gecombineerd met een verward gezichtje. “Wat-is-dat-ruwe-ding-dat-ik-voel-in-mijn-hand-gezichtje.” Ah een aardappel schatje. Ja voel nog maar eens, ik weet dat je dat soort dingen te weinig kan voelen, aangezien je alles van mama gepureerd en klaargemaakt krijgt. Plots praat er iemand tegen Senn: “amai, zo’n goede assistent zien we hier niet veel hoor. Heb jij geluk!” Senn kijkt op en lacht, denk ik toch. Ik kijk mee op, pats uit mijn hyperfocus bubbel, en lach ook. Heel vriendelijk. Waarna ik herneem waar we met bezig waren. Aardappelen in het zakje, naar de weegschaal, juiste plakker zoeken en dan fier met de zak om te scannen naar papa.

Maar… deze assistent (of mama of wat dan ook op dat moment) was te overdonderd op dat moment om adequaat te reageren op die lieve meneer in de Carrefour… zo’n mensen zijn zeldzaam. Mensen die jouw kind rechtstreeks aanspreken in plaats van mezelf alsof hij niet bestaat of kan spreken/denken voor zichzelf. Mensen die dan nog eens opmerken dat het inderdaad niet zo evident is wat we op dat moment allemaal aan het doen zijn, dat het niet zomaar een paar aardappelen in een zakje steken is, want dat lukt niet alleen voor Senn. Sta ik niet naast hem om dit samen te doen, dan kan hij er niet aan, voelt hij ze niet, ziet hij ze niet, ruikt hij ze niet en weet hij al helemaal niet dat hij ze eigenlijk elke dag eet en hoe ze er werkelijk uitzien voordat mama er een puree van maakt.

Dus lieve meneer uit de Carrefour. Dankjewel dat je dit zag, dat je mijn zoon zag, dat je zag dat het hem blij maakte en mezelf ook en dat je zag dat wij er ook zijn. Op onze manier, maar we doen het. Dat je niet wegkeek of bleef staren zonder vragen, dat je mijn zoon aansprak in plaats van mij. Zoiets klein, dat heeft mijn dag gemaakt en ik kan ineens nog niet goed verwoorden waarom, maar het is wel zo. Dankjewel.

Xxx

Elke