17 december komt eraan. Het laat mij niet los. Mijn maag krimpt in elkaar, de druk op mijn borstkas wordt weer met momenten ondraaglijk. Een onzichtbare hand knijpt zo nu en dan mijn keel toe. 17 december…

Een verjaardag waarvan ik liever het bestaan niet had gekend. Ik ben iemand die altijd uitkijkt met veel plezier naar de kerstperiode. Sinds vorig jaar hangt er een gitzwarte wolk boven die tijd. Ik wil er niet aan terugdenken. De tranen stromen nog elke keer over mijn gezicht en ik vraag me af of dat ooit zal stoppen.

Eerst heb je de Sint die zal passeren. Toen was alles nog in orde. Een gezonde Senn van 5 maanden oud die zichtbaar genoot van de nieuwe cadeautjes die hem prikkelden met al hun kleuren, geluidjes en stofjes. 10 dagen later was hij er bijna niet meer. De foto’s van zijn eerste Sinterklaas durf ik niet meer bekijken, kan ik nog niet bekijken. Er zijn speelgoedjes die hij toen gekregen heeft waar hij nu tien maanden later nog niet met kan spelen en dat doet pijn. Dat doet me echt pijn. De enige foto’s die nog omhoog hangen in ons appartement van voor 17 december zijn deze die op de kalender staan die ik al had gemaakt voor hij ziek geworden is. Ook die kalender bekijk ik maar heel af en toe.

Ergens wil ik niet dat het 17 december wordt. Ik wil die verjaardag niet… ik ben er nog niet aan toe om te accepteren dat we al een jaar verder zijn. Dat mijn zoontje al een jaar met een beperking leeft en dat nog vele jaren zal doen. Ik zie Senn doodgraag en hij is een prachtig kind met zoveel positieve energie dat ik er soms jaloers op ben, maar wat zou ik er toch alles aan willen doen zodat hij zijn lichaam terug zou hebben zoals voor die gitzwarte dag. Ik zou zo graag met hem van plaats wisselen, zodat hij terug de juiste touwtjes in handen heeft om die tien vingertjes en tien teentjes aan te sturen zoals hij dat echt zou willen doen. Mijn hartje weent regelmatig voor hem.

Ik loop nu al dagen met rillingen rond over heel mijn lichaam, zo’n tiental keer per dag krijg ik kippenvel op armen en benen en het koud zweet breekt me uit. Ik die altijd zo hard uitkeek naar die kerstperiode… klamme handen krijg ik ervan. Ziekenhuisgeuren en beelden komen terug naar boven van dat kleine fragiele leventje in dat bedje op pediatrie. De vragen in mijn hoofd, elke keer opnieuw als in een film: “waar had ik het een halt kunnen toeroepen?” Cadeautjes die geopend worden in de cafetaria van het ziekenhuis onder klinisch wit licht, zonder de gezelligheid van de boom thuis en de jaarlijkse fondue traditie en dan vooral zonder Senn aan die tafel in zijn stoeltje al lachend. Neen, hij lag te vechten voor zijn jonge leventje alleen in zijn kamertje op intensieve, zonder dat zijn mama en papa bij hem mochten zijn. In een kamer vol toestellen die onbekende geluiden maken, gekoppeld aan slangetjes, poortjes, tubes.

De overnachtingen in het oude Sint-Pieters ziekenhuis in Leuven, want daar slapen de familieleden die dicht in de buurt moeten blijven voor het geval dat… voor het geval dat de telefoon overgaat. Een telefoonoproep die je niet wil krijgen. Elke verdomde telefoonoproep ging gepaard met een scheut van paniek totdat we zagen wie het was en vooral dat het niet het ziekenhuis was. Samen verbleven we daar met andere naaste familieleden in een serene surrealistische setting. Overnachten in een oude ziekenhuiskamer met twee eenpersoonsbedjes naast elkaar. Een gemeenschappelijke ruimte waar een tv stond en waar door iedereen werd naar gekeken en toch ook niet. Elke avond voor het slapen gaan werd er met een bang hartje gebeld naar intensieve om te horen hoe het met onze kleine man ging, of zijn waarden goed waren, of zijn hartje nog klopte, of ze de zuurstoftoevoer en de medicatie al hadden kunnen afbouwen en elke avond na dat telefoongesprek bleef er een leeg, hol, pijnlijk gevoel van een gemis aan Senn over die ik bij me wou hebben en wou knuffelen en wiens handjes ik terug op mijn gezicht wou voelen.

17 december ja… ik kan alleen maar hopen dat het volgende jaar ons en in de eerste plaats Senn veel meer geluk zal brengen dan het vorige jaar. Ik weet dat het nog geen nieuwjaar is, maar toch wens ik hem nu al een jaar toe waarin alles mogelijk is, want daar gaan we gewoon nog steeds voor.

Xxx

Je mama ziet je graag Senneke