Jullie horen steeds minder van mij via deze blog. Op de site van Alles voor Senn deel ik wel altijd onze beslommeringen, uitstapjes en andere dagelijkse momenten, maar echt schrijven over hoe ik me voel diep vanbinnen dat is met de tijd moeilijker en moeilijker geworden.

Ik denk dat het deels ook te maken heeft met het feit dat er gewoon te veel dingen op me afgevuurd geweest zijn. Aan zo’n rotvaart dat ik het zelf niet allemaal heb kunnen voelen, verwerken, laat staan neerpennen. Het is alleszins geen geheim om mee te delen dat ik me de afgelopen maanden echt niet goed in mijn vel gevoeld heb en dat ik nog wel even aan dat proces aan het werken ben om me terug beter te voelen. Misschien zal ik dat ooit nog wel eens delen met jullie, misschien ook niet. Ik heb me als gevolg al meerdere keren afgevraagd wat ik met deze blog zou aanvangen. Laten bestaan? Verwijderen?

Ik ben tot de conclusie gekomen, dat ik gewoon ga blijven schrijven wanneer ik er zin in heb. Het is boeiend om te zien hoe de verhalen zich evolueren in ons leven over ons gezin, naarmate de tijd vordert en deze week kreeg ik er ineens weer zin in. De reden waarom? Onze kleine korte vijfdaagse reis.

Eerlijk gezegd keek ik er in eerste instantie tegenop. Je geest zegt wel dat het goed zal zijn, maar mijn lijf pruttelde tegen. Inpakken, wat voor mezelf tien minuten duurt, maar voor Senn heel veel tijd vergt, was al een uitdaging op zich. Pampers, eten, alles voor zijn verzorging, speelgoed, medicatie,… en ga zo maar door. En toch vond ik dat we na die Corona-jaren in combinatie met de bouw van ons huis dit wel eens verdiend hadden.

Dus hebben we een reis gezocht die bij ons gezin paste. Ik wou niet ver gaan. Geen gedoe met noodzakelijke regelingen die je moet treffen om een rolstoel mee in het vliegtuig te krijgen, geen stress over een lange autorit waar we alledrie al doodmoe van zouden zijn nog voor de vakantie kan beginnen. Geef toe, met dit weer hier moet je ook niet naar het zuiden gaan. Nope, 1,5 uurtje rijden was het. Fris en monter kwamen we toe. Niet extra vroeg moeten opstaan, geen file stress, gewoon relax er even tussenuit.

Waar ging onze reis dan uiteindelijk naartoe? Naar zorgboerderij hoeve Megusta. Gelegen in Vlimmeren, in de Antwerpse Kempen. Heel erg rustig, te midden van natuur. Ze beschikken onder andere over twee aangepaste studio’s, met hoog-laag bedden, aangepaste douche en voldoende voorzieningen voor onszelf en Senn. Met een minimum aan verbeelding waande ik mezelf onmiddellijk in het zuiden van Frankrijk.

Wanneer je reserveert, sturen ze een lijst door met hulpmiddelen die ze ter plaatse hebben staan en die ze ter beschikking kunnen stellen indien nodig. Voor ons was het heel handig dat ze dezelfde douchestoel hadden die wij thuis ook gebruiken. Alweer een item minder om in de auto te sleuren en vervoeren. Eenmaal daar werden we verwelkomd door een schat van een hond, May, samen met de familie die de boerderij uitbaat. Lisa en Geert, zijn zelf ouders van een kindje met een beperking en begrijpen als geen ander hoe belangrijk het dus is om af en toe te kunnen relaxen.

En relaxen hebben we gedaan. De studio’s voelden ondanks het warme weer lekker fris aan. Er is een gezellige binnenkoer waar je aan een bankje buiten iets kan eten of drinken of gewoon een boekje kan lezen of een spel spelen. De bank die er staat is ook aan 1 kant open zodat er gemakkelijk een rolstoel kan geplaatst worden. We voelden ons meteen thuis.

Senn heeft vooral heel erg hard genoten van de aangepaste speeltuin. Er zijn twee toestellen aanwezig waarop hij met zijn rolstoel kan. Een pluim voor inclusief spelen! De toestellen zijn voor alle kinderen heel erg leuk. Of je nu in een rolstoel zit of niet. Genieten maar.

Een ander toppertje van de dag was het voedingsmoment van de dieren. De lieve geitjes kwamen mekkerend dag zeggen, de paarden komen kusjes geven en de kipjes kakelen gemoedelijk tijdens het rondstrooien van de zaadjes. Wat Senn ook heel erg fijn vond waren de konijntjes. Die mocht hij dan op zijn beentjes of zijn rolstoeltje plaatsen en verse groentjes geven of gewoon gezellig aaien.

Had ik al gezegd dat de boerderij te midden van de natuur ligt? Ze ligt vlak aan een uitgebreid wandelknooppuntennetwerk. Met de dichtstbijzijnde knooppunten kan je een mooie wandeltocht van ongeveer 4,5 km maken en dit door prachtige rustige natuur. Toegegeven, met de rolstoel kan je best zorgen voor een derde wiel vooraan, anders zijn sommige stukken te moeilijk begaanbaar. Maar moest je dat niet hebben, dan hebben ze op de boerderij een aangepaste buggy die je mag lenen. Daar lukt het zeker mee.

Op sommige dagen hebben we wat uitstapjes gedaan naar onder andere de Sportoase in Hoogstraten, volledig toegankelijk met lockers waar een rolstoel inpast, een brancard waarop je de persoon met een beperking kan omkleden (wel even op voorhand bellen) en een rolstoel die in het zwembad zelf gebruikt kan worden. Onze andere uitstap ging naar Hidrodoe in Herentals. Een soort Technopolis over water. Ook helemaal toegankelijk met de rolstoel en hele leuke water experimenten om uit te voeren samen.

Jullie lezen het al. Onze vakantie was dus echt geslaagd. 5 daagjes in de Antwerpse Kempen. Meer moest dat echt niet zijn. Mijn batterijtjes zijn terug een beetje opgeladen. Even weg van onze vier muren, heeft ons deugd gedaan. Dankjewel, Lisa, Geert en de rest van de familie. ❤️