Slaap blijft ten huize Luckermans toch wel een dingetje, maar na de volle 2 jaar en 8 maanden kunnen we toch eindelijk spreken van een ‘in mijn ogen’ grote stap voorwaarts. Senn sliep niet alleen ‘s nachts niet goed door, hij sliep niet goed in, had sinds hij uit het ziekenhuis kwam een panische angst om alleen in slaap te vallen of alleen te blijven liggen, alleen wakker te worden…

Kortom onder dit dak bestond slaap uit zowel overdag als ‘s avonds als ‘s nachts naast Senn kruipen, hem vasthouden, bij hem blijven en hem helpen met het draaien van de ene zijde naar de andere zijde.

Deden we dit niet dan sliep niet alleen hij niet, maar wij ook niet. En geloof me wanneer ik zeg dat dit niet allemaal over 1 nacht ijs gegaan is. We zijn wel degelijk gestart nadat hij thuis kwam met hem in zijn eigen bedje te leggen. We hebben wel degelijk geprobeerd om hem daar te houden en in slaap te laten vallen. Met een handje door de spijlen van het bed, met traantjes op de wangen ook al zat ik in een zetel naast zijn bedje en ga zo maar verder. Uren, dagen, weken en ontelbare tips en trics zijn hier de revue gepasseerd vooraleer we de, naar mijn mening, beste beslissing ooit genomen hebben en dat was Senn in ons bed tussen ons in leggen.

Degene die mij ondertussen kennen weten dat ik niet opgeef vooraleer ik de oplossing die ons kan helpen gevonden heb. Alleen was in dit geval de oplossing voor Senn, de nabijheid, de geborgenheid en de warmte van zijn mama en papa naast zijn zijde. En eigenlijk is dat zo gek nog niet. Ik zou ook angstig zijn moest ik na lang vechten voor mijn leven, wakker worden in een lichaam dat helemaal niet meer reageert zoals het deed. Het is niet omdat je nog maar 5 maanden oud bent, dat je niets voelt en niet angstig kan zijn en geen trauma kan oplopen, integendeel.

En dus ligt hij tot op de dag van vandaag nog steeds tussen ons in. We hebben een tijdje terug zijn peuterbedje naast ons bed geplaatst en dat heeft welgeteld twee nachten geduurd en toen lag hij terug bij ons. Ik hoor jullie het nu al denken. Week moederhartje… gewoon een beetje strenger zijn en dat komt in orde. Wel ik kan jullie verzekeren en iedereen in mijn directe omgeving zal dat beamen. Ik kan best streng zijn, maar een angstig kind, daar ga ik niet streng tegen zijn. Dat kind ga ik geborgenheid geven en geduldig met veel liefde proberen mee te geven dat hij niet angstig hoeft te zijn thuis in zijn bedje.

Maar wat is dan de grote stap voorwaarts? Zoals ik net zei, ligt de kleine man nog steeds tussen ons te slapen. Alleen slaapt hij nu al een hele week helemaal alleen in! Wat een geweldige luxe! Ik wist niet meer hoe het voelde om naast mijn ander ventje beneden de zetel in te kruipen en samen te genieten van een programma op tv. Onze avonden hebben er een dik jaar namelijk als volgt uitgezien:

Ik kroop met Senn mee in bed, wachtende op het moment dat hij in slaap viel. Daarna keerde ik me stilletjes om en keek ik wat Netflix op mijn gsm om dan mee in slaap te vallen. Vermoeid was ik toch, dus dat was geen probleem. Tom zat dan beneden tv te kijken om dan een uurtje later erbij te kruipen.

Overdag tijdens het namiddag dutje zag het er al dikwijls hetzelfde uit. Ik die Senn probeer in slaap te krijgen en dan tegelijkertijd wat administratie en mails doen op mijn gsm. Af en toe, geef ik gerust toe, ook wel een dutje meegedaan om de batterijen weer op te laden.

En ineens… ineens heeft hij de nabijheid van mama niet meer nodig om in te slapen. Ondertussen lukt het al een week om hem slapen te doen door hem gewoon neer te leggen in bed, hem kusjes te geven tot hij gibbert :-), slaapwel te zeggen en gewoon te vertrekken. Alleen een klein lichtje moet blijven branden en de deur beneden op een kiertje zodat hij ons kan horen. Soms hoor ik hem nog wat babbelen in zijn bedje, maar even goed ligt hij soms nog wat te soezelen en te genieten van zijn tutje, alvorens hij zelf alleen in slaap valt.

Mijn moederhartje loopt over van geluk. Niet alleen heb ik toch een beetje mijn avonden terug, maar ik ben vooral blij dat Senn zich geruster voelt in dat bed. De reflexintegratie therapie en het trauma protocol hebben daar zeker toe bijgedragen. Dat is voor mij een bevestiging dat alles met kleine beetjes beter wordt. Laten we vooral hopen dat dit iets blijvends is. Misschien kan ik daarna ook stilletjes aan beginnen dromen van hem in zijn eigen bedje te leggen en wie weet slaapt hij ooit nog de nacht door. 😅. Kleine stapjes… en veel geduld, vooral niet opgeven en positief blijven.

Slaapwel Elke