Mijn kleine jongen wordt groot. 2,5 jaar ondertussen. Wat een dubbel gevoel soms. Er zijn dagen waarop ik heel zeker door het leven fiets met opgeheven hoofd en fier ben op wat we al bereikt hebben, en er zijn dan ook weer dagen waarop ik het niet meer zie zitten, moe ben, me afvraag of het ooit stopt, het gemijmer, de vragen, de constante afweging dat wat we doen voor ons als gezin en zeker voor Senn de beste keuze is. 1 ding staat als een paal boven water en dat is dat ik mijn leven als mama me net iets anders had voorgesteld dan hoe het nu allemaal verlopen is.

Langs de andere kant is dat leven misschien wel anders dan ik het me had voorgesteld, harder, pijnlijker, vermoeiender, uitputtender, onzekerder, maar ook zoveel mooier en warmer. Ik wist niet dat je zoveel liefde kon voelen. De liefde die ik voor Senn voel die verspreid zich tot in de kleinste cellen in mijn lichaam. Zijn handjes die me vastnemen laten warme plekjes na op mijn handen. Zijn kusjes geven me weer moed om de dag aan te gaan met alle uitdagingen die erbij horen. Zijn lachje laat me even alles vergeten en gewoon puur genieten van het moment.

En dus is deze kleine grote jongen vorige dinsdag gestart met school. Wekelijks wordt hij vanaf nu twee halve dagen verwacht in zijn kleuterklasje. Zijn naam hing al klaar aan de kapstok toen we binnen kwamen. Toegegeven, het was een heel dubbel moment. Toen Senn pas uit het ziekenhuis kwam droomden we er nog van dat hij het kleuterschooltje misschien nog zou kunnen binnen wandelen eventueel met een loophulpje. Die droom kwam verder uit onwetendheid op dat moment, nog niet goed beseffend wat er eigenlijk gebeurd was en hoe ernstig de gevolgen zouden zijn. Gaandeweg hebben we deze droom bijgestuurd. Het begon eerder een droom te worden dat Senn zou kunnen starten in een gewoon kleuterklasje. Inclusie onderwijs, mogelijk voor onze kleine schat.

De hoop die we koesterden is begin deze week waarheid geworden. We hebben een kleinschalig kleuterschooltje gevonden waar onze Senn met open armen werd ontvangen. Ze hebben zich niet laten afschrikken door het papierwerk, door het feit dat Senneke, ook al is hij al goed vooruitgegaan, nog steeds niets zelfstandig kan en bij alles hulp nodig heeft. Integendeel. Hij hoort er gewoon bij op zijn manier. En onze kleine man, die beantwoordt dat welkom met een brede glimlach en pretlichtjes in zijn ogen.

Vrijdagochtend kwam hij de gang binnen gereden en ik hoorde de kindjes al roepen: “Senn is daar, Senn is daar.” Allemaal kwamen ze onmiddellijk naar zijn stoeltje om hem dag te zeggen. Dan loopt mijn hart over van liefde. Zo’n welkom door al zijn leeftijdsgenootjes. Je ziet hem gewoon genieten. Hij kreeg al meteen speelgoedjes aangereikt, blokjes, een helikopter… zijn stoeltje werd mee bekeken en naar de klas geduwd. Ik hoop echt dat ze mijn kleine man mee in hun hartje sluiten, want hij is het zo waard.

Ik geef toe dat het niet makkelijk is om al die kindjes te zien rondlopen, maar het feit dat onze Senn op zijn manier mee wordt betrokken in alles alsof hij gewoon een kindje is net zoals de rest, maakt dat weer helemaal goed. Ik ben ontzettend blij voor hem dat hij deze stap kan zetten, ook al is het voorlopig nog maar voor twee halve dagen per week. Alles op zijn tijd en ook deze nieuwe sprong vergt wat meer tijd, maar we geraken er wel.

Vrijdag middag bij het ophalen zat hij op de schoot van de juf mee een verhaaltje te luisteren met muziek op de achtergrond en ik zag hem nog net meedansen (wiebelen met zijn hoofdje) op de muziek met een smile… om zich daarna om te draaien en een knuffel te vragen wanneer hij me zag staan. Een geslaagde tweede schooldag met een Senn die gelukzalig in slaap valt op de achterbank onderweg naar huis. Mijn mama hartje voelt zich goed bij de gemaakte keuze en deze nieuwe stap. Alweer een stap vooruit. Team Senn is weer een beetje groter geworden en wie wil er nu niet behoren tot zo’n geweldig team!

Elke