Wat een avond alweer. Ik heb zitten twijfelen of ik wel een blog zou schrijven, maar ik heb er gewoonweg nood aan. Ik moet het van me af kunnen schrijven. Wat ben ik vanavond bang geweest, echt zo ontzettend bang. Het moet natuurlijk weer lukken dat de kleine man net tijdens deze periode er voor kiest om iets voor te hebben.

Deze morgen bij het verversen van de pamper zie ik Senn zijn gezichtje vertrekken en meteen daarna zie ik ook waarom. Zijn piemeltje bleek ontstoken te zijn. Vele jongetjes hebben daar last van, dus deze mama belt naar de dokter. Na afspraak braaf antibiotica geven en zalfje smeren en het zal wel beteren. Niet dus…

Tegen de avond was alles nog dikker, roder en pijnlijker. Dan maar op aanraden van de dokter naar spoed want de kleine man moet wel blijven plassen.

S P O E D 😱

Alarmbellen gaan met honderduizenden tegelijk af in mijn hoofd. De laatste plaats waar ik nu tijdens deze periode wil belanden is op spoed. Van alle plaatsen is dat de laatste waar ik naartoe wil. Maar wat moet dat moet zeker? Dus met een heel klein hartje vertrekken we met zijn drieën richting het ziekenhuis. Elke meter dat we dichterbij komen, wordt mijn maag harder toegenepen, snijden er messen stukjes van mijn hart en ligt er een baksteen van lood op mijn borstkas die ervoor zorgt dat ik geen lucht krijg.

De glazen deuren schuiven open, het kamertje met alle toestellen komt in zicht en ik zoek onbewust al naar de rea knop en hoe ik deze moet induwen. Zes seconden op de groene knop duwen tot deze begint te knipperen. Check. En dan besef ik het, dat wat we vorig jaar als gezin hebben meegemaakt echt nog heel vers is. Dat dit nog lang niet genezen is en dat het al helemaal niet normaal is dat ik de werking van de reanimatieknop opzoek, die al helemaal niet voor mij bestemd is, bij een ontstoken piemel!

De papa zit ongedurig te wachten tot de dokter komt. De dokter die echt niet zo lang wegbleef als dat het in onze beleving wel leek te zijn.

Dat bed, die monitor, die saturatiemeter,… alles flitst door mijn hoofd en ik krijg van die flash back beelden naar vorig jaar waarin ik naast zijn bedje zit met ongewassen haar, een hoofd dat niet meer helder kan denken, sudoku puzzeltjes om in te vullen, veel te dunne muren waar veel te veel lawaai doorkomt, nachtlampjes die blijven branden omdat Senn niet slaapt, de angst de ontzettend grote angst, een slecht ziekenhuisbed weken aan een stuk, het uitzicht van andere ziekenhuiskamers met nog meer zieke kindjes in hun bedjes, de microgolfoven in de gedeelde keuken, opgewarmd eten dat ik probeer binnen te krijgen, een goedemorgen en goedenavond tegen andere familieleden, een gemeenschappelijke douche, koude, eenzaamheid, kilte…

En Senn? Senn die lag ondertussen gewoon te lachen op het bed. Bleef het plassen uitstellen tot de dokter boven hem hing om dan al gibberend bijna in zijn gezicht te plassen en daarna in slaap te vallen. Niks aan het handje volgens de kleine man. Ik plas en die piemel ja die ziet rood en is dik, that’s it mama.

En zo zou de mama dat ook moeten bekijken… zo zal ik het ook bekijken. We zijn terug naar huis mogen vertrekken. Morgen opvolgafspraak bij de uroloog. We moeten blijven opvolgen vannacht dat hij nog plast en geen koorts krijgt. Die rea knop die hangt er nog en die zullen we niet nodig hebben. En de mama? Die heeft heel de weg naar huis zitten huilen. Huilen om het feit dat haar manier van kijken naar de ziekenhuiswereld echt wel niet meer logisch in elkaar steekt en echt absurde proporties aanneemt die niet ok zijn. Maar ook dat zal wel terug beteren veronderstel ik. Ik laat het maar toe. Dat verdriet is er en moet er af en toe eens uit. Morgen weer een nieuwe dag.

Xxx

Elke