7 dagen zijn we hier ondertussen. Als ik dat zo neerpen dan lijkt dat nog maar zo kort, terwijl ik het gevoel heb dat ik hier al veel langer ben. Volledig ondergedompeld in de wereld van reflexen en hun effect op het hele lichaam. Ontzettend interessante materie. Hoe meer ik erover te weten kom, hoe meer ik erover wil leren. Deze therapie is zo ontzettend mooi opgebouwd, houdt rekening met zoveel domeinen. In 1 woord: compleet.

Iedereen weet dat we geboren worden met primaire reflexen. Babinski-reflex, moro-reflex, Babkin-reflex,… en ga zo maar door. Er zijn er over de twintig. Wat ik veel minder besefte is dat deze reflexen niet altijd correct geïntegreerd worden in ons lichaam en nog veel minder wat dit als gevolg kan hebben op onze ontwikkeling. Bij Senn is de aanleiding heel duidelijk waarom niet, maar velen onder ons kunnen rondlopen met een aantal reflexen die niet goed geïntegreerd zijn zonder dat ze het weten, maar daardoor wel bepaalde problemen blijven hebben zonder dat ze het kunnen plaatsen. Ik denk maar aan angsten, leesproblemen, autisme of zelfs groeiproblemen zoals scoliose.

En we zouden team Senn niet zijn als we niet onmiddellijk van in het begin hoog mikten. Dus grepen we de kans om last minute aan te sluiten in Polen met beide handen aan! Waar we ons echter niet op voorbereid hadden was de volledige en totale overlading aan informatie over al wat deze therapie te bieden heeft. Vanaf dag 1 werd er ons een druk schema voorgeschoteld startende met reflex repatterning, dan neurotactile, dan neurostructural, daarna uurtje pauze, weer verder met facial therapy, archetype en dan afhankelijk van de dag nog een uurtje stress/hormone/breathing of prop cognitive erbij. Elke sessie is een onderdeel van MNRI en werkt op verschillende domeinen. De mama heeft nog veel studiewerk voor de boeg.

Tijdens de tweede dag kreeg onze kleine man dan ook nog zijn assessment, waaruit dan ook duidelijk bleek dat heel veel reflexen nog niet goed zaten in dat kleine lichaampje van hem. Een feit dat ik wel wist, anders zat ik hier niet, maar om het zo luidop te horen, dat kwam weer hard aan. Want de gevolgen zijn groot. Als je voetreflexen bijvoorbeeld niet goed zitten en je tenen blijven klauwen dan gaat hij ook nooit zijn voet mooi leren afrollen. Correct wandelen zit er dan al niet in, als dat überhaupt ooit al lukt en ga zo maar door.

Het besef dat het allemaal echt wel menens is en dat onze kleine man echt wel met een serieuze problematiek opgroeit sinds eind vorig jaar komt af en toe toch weer net iets harder binnen dan op andere momenten. En die dag kwam het hard binnen bij mij. Heel hard. De druk op mijn borstkas was er weer. Ik had het gevoel dat ik amper kon ademhalen. Alles deed weer pijn, benauwd, angstig… en op dag drie zat het dus volledig fout. Een hele dag door kon ik wel huilen. Alle gevoelens van onmacht, van boosheid, van pijn en ga zo nog maar even door waren weer in al hun hevigheid aanwezig.

Een hoopje ellende. Zo voelde ik mij. Zin om rond te rennen, maar naar waar wist ik niet, zin om dan maar in een hoekje te kruipen, maar welk dan? En dan kom je weer tot het besef: “Elke, en hoe moet die kleine man zich dan niet voelen?” Zes uur per dag therapie! Jullie lezen het goed! Zes uur! Voor een kind van 18 maanden en toch doet hij het maar weer! En meer dan dat, hij lacht naar iedereen, vertedert ieders hart, geniet van elk moment, ondergaat alles precies of hij voelt dat het goed is voor hem. Soms vraag ik me af of ik wel degelijk de mama ben van die wondermooie jongen. Die kleine lieve schat die zo puur is, zo ontzettend lief, zo openstaat om heel de wereld te ontdekken op een manier zoals alleen hij dat kan. Iedereen ziet dat, iedereen lacht naar hem, wildvreemden spreken ons aan en lachen naar hem. Ondertussen zeggen al onnoemlijk veel gasten in het hotel dag tegen hem als we aan tafel zitten omdat ze allemaal 1 voor 1 smelten bij het zien van die wondermooie glimlach van hem. Wat heb ik toch een schitterend kind op de wereld gezet.

Dus dan sta je de dag erna terug op met opgeheven hoofd voor hem, want hij verdient dat. Hij verdient het dat er voor hem gevochten wordt en dat doen we. Team Senn doet dat! En alle therapeuten van Mielno doen dat met ons mee. Stuk voor stuk, want ook dat is een wezenlijk verschil met het CP referentiecentrum thuis. Hier wordt je niet weggestuurd na de confrontatie met wat er allemaal mis is zonder echte oplossingen aan te bieden, neen, hier gaan ze samen op zoek met je naar oplossingen. Elke dag halen ze het uiterste in zichzelf naar boven om niet alleen onze kleine held zijn therapie te geven, maar ook om ons de belangrijkste oefeningen aan te leren, zodat we thuis zelf aan de slag kunnen. En dat is geld waard, het gevoel serieus genomen te worden, geholpen te worden.

Wat zijn we weer een mooie ervaring rijker en we zijn nog maar halfweg. Het feit dat hier twee Belgische en drie Nederlandse kinesisten stage lopen voor hun opleiding tot MNRI Core Specialist geeft me alleen nog maar extra bevestiging dat we iets goeds gevonden hebben en dat er al enkelen zijn die dat samen met ons ontdekt hebben en die weg ook met volle overtuiging bewandelen.

Nog drie dagen te gaan en dan keren we terug richting België om daar verder ons nieuwe pad te bewandelen.

Lieve kleine schat van me, mama en papa vinden de hulp wel die je nodig hebt, blijf jij maar lachen en genieten van heel de wereld rondom je want jij maakt deze wereld echt mooier met die stralende oogjes en die warme gemeende lach.

Xxx

Elke

https://masgutovamethod.com/the-method

Sfeerbeelden: