Een mens kan zich al eens slecht voelen, een mens mag zich al eens slecht voelen en vandaag voel ik me slecht. Ik zit er een beetje door. Ik ben iemand die echt altijd tot de laatste druppel positief probeert te blijven, maar als die druppel dan ineens ook even op is dan val ik en val ik diep.

Dan bekruipen de meest duistere gedachten mijn geest, krijg ik een loodzwaar hoofd, ogen die niet meer open willen blijven en pijn doen en dan is het gewoon even genoeg geweest. Dan verlang ik naar een pauze knop waarmee ik even alles en iedereen kan bevriezen en heel even tijd kan nemen voor mezelf om gewoonweg eens luid te roepen of om een dag in bed te kruipen zonder me schuldig te voelen dat ik niet ben opgestaan of om een hele dag in de zetel te kruipen met een zak chips, een fles ice tea en de ene melige kerstfilm na de andere te kijken zonder dat iemand me lastig valt of of of

En na dat pauze moment voor mezelf zou ik dan graag de fast forward knop naar de toekomst gebruiken zodat ik weet wat er op me afkomt, zodat ik zie of alles wat team Senn nu doet ons ook effectief brengt tot dat punt waar we willen geraken, waar ik diep vanbinnen ook echt in geloof maar waar ik rationeel bang van ben om het echt te geloven. Dus met die fast forward knop kan ik even gerustgesteld worden en dan zal ik wel terugspoelen naar het heden zodat ik alle belangrijke momenten met onze kleine man en met Tom natuurlijk niet mis. Gewoon even een geruststelling, een het komt-wel-goed-momentje in mijn hoofd.

Spijtig genoeg bestaat zo’n afstandsbediening niet. Want om heel eerlijk te zijn, moest deze bestaan, dan zou ik eerder terugspoelen tot vorige jaar 12 december en er gewoonweg voor zorgen dat dit allemaal niet was gebeurd. Ondanks het feit dat mijn wereld ook op vele vlakken weer rijker en mooier geworden is. Het weegt niet op tegen de vermoeidheid, de onzekerheid, de energie, de zoektocht, de boosheid, de droevige gevoelens, de pijn, de machteloosheid en al die andere gevoelens die gepaard gaan met dit verwerkingsproces. Ik kies bewust het woord aanvaardingsproces niet, want ik vraag me af of ik ooit überhaupt wel ga kunnen aanvaarden wat er gebeurd is. Dus laten we het maar houden bij het verwerken van.

Dus vandaag zit ik er even door, lukt het me even niet om de dingen positief te bekijken en wil ik gewoon even wegkruipen onder een deken in een bolletje en gerust gelaten worden. Gelukkig bestaat er zoiets als zelfkennis en weet ik ondertussen ook al dat die momentjes bij mij als persoon horen en dat ik die moet toelaten en mag voelen. Want na zo’n dagen sta ik om de een of andere reden meestal weer op met nog meer energie, nog meer vechtlust en nog meer doorzettingsvermogen dan ervoor. Dan zie ik de dingen weer net iets anders en dan grijp ik kansen die ik daarvoor nog niet zag en dan ben ik weer vertrokken. Ik vertrouw erop dat dit deze keer ook weer zo zal zijn. Dat mijn trein van het leven vandaag gewoon even vertraging had en in een halte blijven staan is zonder het eindstation van de dag te halen, maar morgen zijn reis weer verderzet met lichtere wagonnetjes die weer meer weerstand hebben en weer even verder kunnen. En in het eerste wagonnetje zitten natuurlijk Senn, Tom en de rest van team Senn, want die reizen gewoonweg mee naar alle plaatsen op mijn levensweg, omdat ik ze niet zou kunnen missen.

Xxx

Elke