Het is al even geleden dat ik in mijn pen gekropen ben. Al van voor Corona tijden ben ik tot het besef gekomen. Het lijkt een ander leven. Eentje waarin nog zonder zorgen geknuffeld kon worden en waarin het normaal was dat mensen in een volle zaal zaten te eten of te dansen. Als ik nu zo’n film of serie zie passeren dan denk ik meteen dat dit pre Corona werd opgenomen. Erg eigenlijk…

Corona is meteen ook de reden waarom het hier zo stil geweest is. We hebben het niet makkelijk gehad tijdens de lockdown. Eigenlijk fucking moeilijk zelfs en alhoewel ik absoluut voorstander ben om zo weinig mogelijk risico’s te nemen met een dergelijk virus, moet ik toch wel echt toegeven dat ik een dergelijke periode echt geen tweede maal wil meemaken.

Probeer het je eens in te beelden… werkelijk alle hulp die we hadden was ineens van vandaag op morgen weg. Poetshulp, strijkhulp, maar vooral ook de hulp van mijn ouders om nog maar te zwijgen over het feit dat ook Senn zijn therapieën werden stopgezet. Een gezin dat eindelijk net wat evenwicht begon te vinden, wat betere nachten en avonden tegemoet ging, een gezin dat letterlijk begon adem te halen in plaats van half te verdrinken… dat gezin werd ineens terug volledig onder water gestoken zonder reddingsboei om zich aan vast te klampen. De adrenaline waarop ik de laatste twee jaar geteerd heb, kon nog een tandje hoger schakelen om ook hier weer door te geraken.

Opstaan om half zeven, werken van 7 u ‘s morgens tot 11 u, daarna Senn van Tom overnemen zodat die laatste ook kon werken. Twee uur therapie geven aan Senn, daarna zijn middageten geven en drinken, namiddagdutje met de nadruk op ‘tje’, vlug wat opruimen of was insteken, terug met Senn bezig zijn tot aan het avondeten, oh ja msch moest ik zelf ergens tussendoor toch ook maar iets eten of drinken? Sportkleding werd de verplichte outfit, aangezien dit niet moest gestreken worden. Koekjes werden aanzien als volwaardige maaltijden en de rekken wijn in de winkel waren leeg door onze schuld vrees ik…

Vergeet niet dat we ten huize Luckermans nog steeds geen enkele nacht kunnen doorslapen en tel daar het feit bij op dat Senn niets zelfstandig kan en ik kan je verzekeren dat we na het aflopen van de lockdown, die we plichtsbewust hebben volgehouden, compleet leeg waren. De stress vloeide weg, de vermoeidheid kwam in een vloedgolf over ons heen en mijn hart dacht letterlijk, nu is het genoeg geweest, ik ga er hier een ander tempo op nahouden om te kloppen. Een beetje volledig uit toon, dan moet ze wel gaan liggen en rusten… Yep hartritmestoornissen van ‘s morgens tot ‘s avonds hebben me twee weken thuis gehouden en verplicht tot bedrust.

Dit doen we dus niet meer! Ik ben voorstander van alle veiligheidsmaatregelen. Ik weet namelijk wat het is om iemand dierbaar onderuit te zien gaan door een ‘banaal’ virus. Om iemand aan de beademing te zien liggen, vechten, hopende dat hij dat beest overwint en nog wakker wordt. Maar ik doe mijn gezin een tweede lockdown niet meer aan zoals degene die gepasseerd is. We kunnen op 1 en dezelfde moment onmogelijk weken aan een stuk en mama of papa zijn en juf en therapeut zijn en het huishouden doen en koken en verzorgende zijn en collega zijn en en en

Dat is niet haalbaar en niet gezond. Hoe hard ik er ook van genoten heb om ook hele mooie gezellige momenten meegemaakt te hebben met mijn twee lieve ventjes. Want dat zijn ze echt wel. Te is te. Dus lieve mensen, voor jullie denken ‘ik ben dat masker zo beu’ of voor jullie terug gaan rondlopen en activiteiten doen alsof er niets meer aan de hand is, denk dan eens aan dat gezin in Hoegaarden en tegelijk aan al die andere gezinnen met een zorgenkind, probeer je erin te verplaatsen en doe het toch maar voor ons en voor onze kinderen. Ze zullen je dankbaar zijn!

Xxx

Elke