Nu bijna 2 jaar geleden werd ons leven helemaal overhoop gehaald. Wat eerst een onschuldig virus leek werd Senn na een week bijna fataal. Sindsdien heeft de december maand een wat bittere nasmaak. De maand vol warmte, feesten, sinterklaas, familie voelt ook nog steeds wat kil en angstig aan.

En toch…

En toch voel ik tegelijkertijd ook ontzettend veel liefde, warmte en dankbaarheid. Het soort liefde dat je helemaal onvoorwaardelijke inneemt en de soort warmte die je voelt verspreiden en nazinderen tot in het kleinste plaatsje in je kleinste teentje.

De grootste tegenstellende gevoelens gieren door je lichaam na wat we meegemaakt hebben. Je wordt emotioneel en fysiek van het ene uiterste naar het andere uiterste gezwierd op een paar seconden tijd soms. Door de onzekerheid, de angsten, de drukte, de zorgen die met dit alles gepaard gaan, maar even goed door het geluk, het genieten van kleine dingen, de steun, het begrip, de liefde en alle andere positieve dingen.

Het gevoel nooit alleen te staan in dit alles. Wat niet wil zeggen dat ik me nog nooit eenzaam gevoeld heb de afgelopen twee jaren, maar ik ben nooit alleen geweest. Ik had altijd iemand om op terug te vallen of het gevoel gesteund te worden. Gaande van een babbel die ik nodig had tot een warme knuffel, een uitstapje, iemand die even op Senneke past, hulp bij de benefiets die we organiseren, bemoedigende woorden, hulp in het huishouden, een keer niet hoeven koken, een leidraad doorheen de administratieve molen, een steun voor onze vzw klein en groot, aandacht voor ons als gezin, maar bovenal en veruit het belangrijkste aanvaarding en onmetelijk grote liefde voor Senn door iedereen. Hij wordt werkelijk overal graag gezien en aanvaard zoals hij is.

Iedereen die Senn al gezien heeft, merkt onmiddellijk hoe gelukkig hij is. En als gezin proberen wij hem alle tools aan te reiken om zo gelukkig als mogelijk en comfortabel als mogelijk op te groeien, maar wij kunnen dat niet alleen. Een diepe buiging en een enorme dankjewel voor iedereen onder jullie die onze kleine man net zoals ons in hun hart gesloten hebben en het mogelijk maken om hem dat gelukkig leven te laten leiden. Zonder namen te noemen weet iedereen onder jullie wie ik bedoel. Stuk voor stuk dankjulliewel. Ik kan het niet in woorden beschrijven hoeveel dit voor me betekend en dat wil al wat zeggen.

In januari wordt Senn 2,5 jaar en dan gaat er een nieuwe deur open of beter gezegd een poort. De schoolpoort. Ik had niet durven dromen dat we een schooltje zouden vinden dicht in de buurt dat ons Senneke met even veel warmte en liefde zou omarmen, maar toch denk ik dat we dit gevonden hebben. Als ik het gelukkige glunderende gezichtje zie van onze kleine man na onze bezoekjes dan denk ik dat we goed zitten. Op naar een nieuw avontuur!

Xxx

Elke