Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik nog eens van mij heb laten horen. Of toch via deze weg. Verschillende oorzaken liggen aan de grondslag hiervoor. Deels omdat we het dit najaar nogal drukjes hebben. Of nog drukker dan anders is een betere verwoording.

Maar dat is niet de enige reden. Deze blog is namelijk altijd al mijn uitlaatklep geweest. Een deel van mijn verhaal dat ik zo kwijt kon. En hoewel er in mijn hoofd de afgelopen twee maanden halve en zelfs hele blogachtige verhalen gepasseerd zijn over heel uiteenlopende dingen, toch kreeg ik die niet meer neergepend. Dus dan was er maar even niets. Gedachten genoeg, maar een cursor die niet vooruitging. Tot vandaag…

Degene die me de afgelopen dagen gevolgd hebben, weten dat ik een cursus trauma verwerking gevolgd heb. Weer een prachtige drie daagse cursus met zoveel interessante nieuwe technieken om toe te passen. Maar ow boy, hoe confronterend was dit op bepaalde momenten. Het deed me beseffen, wat ik diep vanbinnen al wel wist maar goed aan het negeren was, dat ik nog een hele lange weg af te leggen heb rond de verwerking van wat er nu bijna 2 jaar geleden gebeurd is in ons gezin. Om je een idee te geven van de weg die iedereen met een trauma vroeg of laat bewandelt:

Waar ik me momenteel ergens bevind op die weg hou ik even voor mezelf, maar dat verklaart deels ook wel waarom het hier zo opvallend stil was. En daar is absoluut niets mis mee maar dat heeft wel aandacht nodig. Ik ben namelijk een meester geworden in het wegsteken van de pijn die ik regelmatig voel en de bijbehorende beelden van toen, door dan onmiddellijk aan iets positief te denken of naar de lach van mijn kleine schat te kijken of door een knuffel op te eisen… en hoewel dit ook echt een positieve karaktereigenschap is, ga ik toch een manier moeten vinden om dat verdriet en die bijbehorende pijn en schuldgevoelens die er zijn, te leren voelen en accepteren. Ik heb dit weekend wat tools meegekregen, dus nu kan ik er dan maar best mee aan de slag! (Samen met mijn eigen mnri therapeut die ik sowieso al heel dankbaar ben voor alles wat ze al gedaan heeft voor mij, voor ons als gezin).

1 van die tools waarmee ik aan de slag kan zijn de oefeningen uit onderstaand filmpje:

Iedereen die met trauma of overmatige stress te maken gehad heeft, recent of in het verleden, kan er echt baat bij hebben om deze oefeningen meerdere keren per week te doen. Ze ondersteunen ons lichaam op een onbewust niveau en vertellen als het ware dat het ok is om de spanningen los te laten. Achter elke oefening zit een uitgekiend patroon dat bepaalde dingen triggert in onze hersenen, die op hun beurt ons lichaam dan weer vertellen dat we niet meer in de vecht-vluchtmodus moeten blijven. Dat vechten en vluchten of bevriezen heeft ons ooit geholpen maar is nu niet meer nodig.

Gaandeweg door het weekend heen ben ik dan ook beginnen beseffen dat ik lang niet de enige special needs ouder ben die trauma’s te verwerken gekregen heeft. Eigenlijk hebben alle ouders van kinderen met speciale zorgen dit wel op een bepaald niveau. Laten we daarbovenop ook niet de grootouders en andere familieleden, zorgverleners… vergeten. Als er iemand uit bovenstaande groep, mijn blog nu aan het lezen is, lees dan heel aandachtig het volgende: Zet deze video op in je woonkamer of andere aangename plek en probeer de oefeningen regelmatig te doen. Let goed op je ademhaling. Probeer het op een rustig moment te doen met veel aandacht voor de bewegingen en voel wat het met je lichaam doet.

Misschien moet ik wel een avondje organiseren waarop we samen komen en met z’n allen deze oefeningen doen. :-). In plaats van fitness, een avondje trauma verwerking en tegelijk bewegen. :-). Want jawel ouders, wij moeten ook echt aan onszelf denken. Hoe positiever en gelukkiger wij zijn, hoe positiever het effect op onze kids. Daar zorgen de spiegelneuronen wel voor.

Ik ben het afgelopen weekend in de watten gelegd door mijn mnri familie, want zo noem ik ze soms wel eens in mijn hoofd. De groep mensen die samen de weg van reflexintegratie zijn ingeslagen en daar elke keer het beste van zichzelf geven om er achteraf dan mee aan de slag te gaan in hun thuis- en werkomgeving. Warme knuffels, bemoedigende woorden, fijne gesprekken en welgemeende hulp.

Een dikke Merci en we geven er weer een lap op!

Elke