Ik ben in een wereld van reflexen terecht gekomen. Overal zie ik reflexen. Er stapt iemand per ongeluk op iets en springt opzij, leg cross flexion-extension reflex. Boem, een luid geluid en ik zie iemand verschieten, fear paralysis reflex. Ik hoor een gesprek over een kindje dat nog blijft bedplassen op oudere leeftijd, oh oh niet geïntegreerde spinal galant reflex.

Mijn vingers beginnen dan te jeuken als ik dit soort gesprekken hoor. Had ik maar de ervaring om dan even wat oefeningen te doen, wie weet zou ik kunnen helpen, maar daar zijn we nog lang niet. De theorie begint er al een beetje in te zitten in die grijze massa van mij. Het in de praktijk omzetten dat is iets anders. De durf om op mensen zomaar te beginnen oefenen ontbreekt ook nog. Oeps misschien moet ik zelf aan mijn moro reflex of hands supporting reflex wat werken, dan komt die durf vanzelf. 🙂

Maar wat telt is dat ik elke dag met mijn kleine man kan oefenen. Want dat was en is nog steeds het uiteindelijke doel! Daar waar het in Polen nog een totale overrompeling van informatie was, is het nu toch al veel duidelijker voor ons wat de therapie inhoudt. Dankzij de gevolgde cursussen en de aangeleerde oefeningen op conference kunnen we ons Senneke thuis de juiste oefeningen geven en dat is het allerbelangrijkste. Ik voel me niet meer die hulpeloze mama op zoek naar elk middel en afhankelijk van iedereen om haar zoontje te kunnen helpen. Neen ik ben zelf aan het leren. Zelf aan het ontdekken en eigenlijk is het echt een mooie wereld die ik aan het ontdekken ben. Toegegeven, ik ben een prille student die nog heel groen ziet achter haar oren en die getrainde therapeuten echt nog wel hard nodig heeft, maar doe er een flinke dosis moederlijke liefde en geduld bovenop en ik ben er van overtuigd dat de intentie die ik met mijn oefeningen meegeef al heel veel van mijn gebrek aan ervaring goedmaken.

Wiegen op de schoot in een bolletje, leuk toch? Wel zo integreren we ’s avonds de moro reflex. Hij blij en ik ook, lekker cosy bij elkaar. Gaan rechtzitten? Proberen we via hands pulling reflex. Begint ons aardig te lukken. Telkens wanneer ik Senn zijn polsjes op de juiste plaats vastneem en lichtjes trek, zie je hem zijn gezichtje kantelen, zijn buikspiertjes inspannen en oh wat doet hij de moeite om mee omhoog te komen. Hij kan ondertussen zijn hoofdje al mooi stabiel houden. Ik hoef het niet dikwijls meer mee te ondersteunen. Hands grasp reflex oefenenen, laten we nog wat treintjes bouwen schat. Daar wordt die greep voldoende geoefend, verschillende vormen, mama kijkt wel toe en corrigeert af en toe waar nodig. Hand supporting? Dat kunnen we oefenen voor tv. Jij kijkt en ik geef ondertussen wel wat stimuli via je handpalmen. Gaan slapen? Oh ja de houding van de abdominal reflex en terwijl je dan in slaap valt, masseer ik de vier punten die ervoor zorgen dat die ook integreert, werken we ineens ook aan je ATNR.

De wereld van reflexen… snappen jullie nu waarom ik zeg dat er een hele nieuwe wereld is open gegaan? Doorheen de dag zie ik overal reflexpatronen. Ik heb het gevoel dat ik nog maar het tipje van de sluier heb gelicht en ik hoop vooral dat we onze Senn uit het hokje van totaal niet geïntegreerde reflexen krijgen naar geïntegreerd en niet remmend in zijn ontwikkeling.

Want dat is de keerzijde van de medaille. Indien niet geïntegreerd dan kan dit op zoveel uiteenlopende dingen effect hebben. Om maar een voorbeeld te noemen. Een moro reflex die manifesteert zich bij kleine baby’s door het openen van de armen wanneer ze naar achter vallen (of uit het geboortekanaal komen) en het happen naar lucht om vervolgens zich in een bolletje te bewegen met opgetrokken benen en te beginnen wenen. Een overactieve moro kan zowel op lichamelijk als op emotioneel vlak voor problemen zorgen. Bij kinderen kan het zijn dat ze moeilijk slapen en door het minste geluid wakker schrikken, bij volwassenen kan zich dit uiten in onzekerheid, constante stress of angst, bij een kind op de schoolbanken kan het dan weer zorgen voor concentratiestoornissen, moeite met afschrijven van het bord, maar ook een slecht evenwicht en coördinatie kunnen het gevolg zijn van deze reflex en zo zijn er nog tal van andere situaties en tal van andere reflexen die in een ideale wereld onderhuids verdwijnen en doen wat ze moeten doen, aansturen waar nodig vanuit ons primitieve brein maar vooral niet te veel aan de oppervlakte komen piepen om alles te verstoren. Alleen, leven wij in een ideale wereld? Neen. :-).

Dus blijf ik mezelf nog wel wat verder verdiepen in die wereld van reflexen. Zodat ik er hopelijk op termijn voor kan zorgen dat die reflexen zitten waar ze moeten zijn en hun rol met glans kunnen vervullen.

Xxx

Elke