Vandaag had ik het lastig. Vandaag was een dag die me eigenlijk ook wat bang maakte. Het deed me denken aan een dag in het ziekenhuis. Mijn lichaam dat ineens verandert in een flipperkast. Echt zo’n ding dat zo overal geluidjes maakt, balletjes die overal tegenaan slagen en klepjes die tegelijk worden aangestuurd met heel veel lichtjes en geluidjes door elkaar. Biep biep, zoem zoem, blop blip tuuuuutttt… tilt. Gedaan. Zoiets.

Geloof me, het voelt ontzettend raar aan om je eigen lichaam niet meer onder controle te hebben. Ik herinner me nog heel goed dat ik na die eerste dagen dat Senn terug op pediatrie was hetzelfde heb voorgehad. Een aantal nachten helemaal niet geslapen. 24/24 met een huilende baby rondgelopen die niet maar dan ook echt niet te troosten viel, tenzij in een foetushouding wiegend op mijn benen en dan meestal maar voor een uurtje ofzo en dan begon de nachtmerrie van voren af aan. Niemand durfde of kon het aan om bij die kleine man te blijven, ook Tom niet. Mentaal was dat gewoon te zwaar. Ik heb toen echt niet geslapen. Een aantal dagen na elkaar en ik heb dan ook aan den lijve ondervonden wat dat met een mens kan doen. Op doktersbevel ben ik al wenend naar huis gestuurd om te slapen. Het was alsof mijn lichaam het mijne niet meer was. Mijn armen deden niet meer wat ik wou. Ik wou Senn vastpakken, maar dat lukte me niet. Mijn benen bewogen niet zoals ze moesten, mijn hoofd…. alles van licht, geluid, prikkels… te veel, gewoonweg te…

Wel datzelfde gevoel had ik vandaag. Ik kon niets verdragen. Ik wou de kasten opendoen en kledij weghangen en dat lukte niet, ik kon de katten hun gemiauw niet verdragen, ik kon geluid en licht niet verdragen, en alles was gewoon te veel… te….

De aanleiding? Goh alle opeenstapeling van de laatste maanden waarschijnlijk en dan heb je zo 1 klein momentje nodig dat je op dat moment even doet wankelen en waar je anders dan terug in balans wiggelt, val je nu omver en dat kleine momentje was Senn. Het besef dat alles toch net iets anders loopt. Het even niet kunnen positief zijn en het negatieve zien. Het willen maar niet kunnen.

Dat momentje bestond uit een spelende Senn. Een Senn die constant aandacht vraagt en hulp vraagt tijdens al zijn dagelijkse bezigheden. Iets wat ik met veel liefde en begrip en geduld doe, maar vandaag ging het even niet. Hij was het beu om op zijn rugje te liggen en ik moest echt nog eens wat huishoudelijke taakjes doen. Dus dacht ik, kom ik zet je met wat steun recht zodat je rechtzittend een beetje kan spelen, maar binnen de minuut viel hij om of sloeg hij achterover, deels bewust omdat hij wou dat ik hem vasthield, deels omdat het hem gewoon nog te veel energie kost zonder hulp.

Dan maar op het buikje proberen op de mat, maar ook hier onmiddellijk doorzakken door de armpjes of terugrollen, terwijl hij soms echt al wel beter kan en ineens voelde ik het… een klik, een scheut, een bliksemschicht… de tranen begonnen te rollen en ze zijn wel even blijven doorgaan.

Senn gaat vooruit, hij laat mooie dingen zien, maar langs de andere kant is het nog steeds amper haalbaar om op zijn buikje te spelen of in zit te spelen tenzij wij hem helpen. Een kindje van 19 maanden. Hij zou moeten kunnen rondlopen en de wereld ontdekken verdorie! Maar dat verlang ik zelfs niet… wat zou het toch gewoon al makkelijk zijn moest ik hem eens kunnen neerzetten op de mat om te spelen, of op zijn buikje kunnen leggen zonder dat hij binnen de vijf minuten terugdraait. En niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor hem. Ik wil meer voor hem! Ik besef dat ik geduld moet hebben en me moet optrekken aan de kleine dingen en in 99 procent van de gevallen doe ik dat ook, maar vandaag, vandaag zei mijn lichaam in mijn plaats stop. Het was even genoeg…

Ik kon heel even niet meer die eeuwig geduldige, liefhebbende mama zijn. Ik wou vooral heel even helemaal alleen zijn. Gelukkig hadden we vanavond de benefietavond van Josephine vzw op onze agenda staan. Een avond vol afleiding, leuke babbels en muziek. De perfecte avond om de batterijen weer even op te laden. Om alles terug wat meer positief te kunnen bekijken. Nu nog een goede nachtrust en we kunnen er weer tegenaan…

xxx

Elke