Eergisteren tijdens het opruimen heb ik een boekje terug gevonden. Een boekje dat ik een jaar geleden gekocht had om mijn gevoelens in neer te pennen. Veel heb ik er niet in gepend, omdat dat boekje mij niet zo gemakkelijk overal mee naartoe volgt als deze blog, maar toch staat er een beklijvend stukje tekst in dat ik geschreven heb tijdens de eerste week na thuiskomst van het ziekenhuis. Ik heb beslist om dit te delen, omdat dit de emoties van toen weergeeft en wat er door me heen ging:

31 januari 2018

1 ding voel ik nu constant en dat is pijn. Dat manifesteert zich in een druk op mijn borstkas en wat lijkt op messteken door en vanuit mijn hart. Moest ik hartpatiënt zijn, ik zou al lang in het ziekenhuis staan om na te gaan of alles nog wel ok is. Fysieke pijn als gevolg van mentale troubles bestaat echt wel. Ik heb in het verleden door andere dingen die ik meegemaakt heb nog al met zo’n pijn rondgelopen, alleen heb ik nu het gevoel dat het alleen maar erger wordt. Dat vanbinnen alles stukje voor stukje wordt weggevreten door een soort zuur en dat zuur staat symbool voor de gedachte die ik niet kan loslaten van mijn zoontje dat in bed ligt af te zien en zo geleidelijk aan beetje bij beetje gestopt is met ademen… Hij heeft alles gegeven maar kon niet meer. Zijn kleine hartje is gestopt met kloppen. Ze hebben hem voor mijn ogen dagen en nachten laten afzien op een onmenselijke manier. Ik ben zo ontzettend kwaad, maar vooral op mezelf, omdat ik dat toegelaten heb. Iedereen zegt me wel dat ik dat niet mag doen, maar als mama doe ik dat wel. Ik had hem eerder moeten laten helpen. Ik had hem met mijn eigen handen uit dat bed op pediatrie moeten halen en hem naar intensieve moeten dragen. Gelukkig is hij er nog want ik weet niet wat ik anders zou gedaan hebben. Zoals Tom diezelfde avond schreeuwde op intensieve: “Als hij er niet doorkomt, dan smijt je jezelf morgen toch voor een trein?!” Maar hij is er nog. Ondertussen lacht hij terug en dat doet zo’n deugd om die prachtige lach terug te zien. Alleen blijft de pijn. Ik kan niet omschrijven hoe het voelt. Heel mijn lichaam doet echt pijn. Heel mijn lichaam schreeuwt het uit van woede, verdriet, onmacht, liefde voor die kleine man. Hoop doet leven zeggen ze dan. Ik kan alleen maar hopen voor hem dat alles terug in orde komt. Samen alle dagen oefenen. Elke keer wanneer hij vooruitgang boekt, ween ik bijna van geluk. Al gaan we pas jaren later weten wat de echte impact zal zijn. Ik kan het echt niet loslaten. De film blijft zich in mijn hoofd opnieuw en opnieuw afspelen. Wie speelt er nu met het leven van een gezond kind? Je neemt toch geen onnodige risico’s? Waarom luisteren ze niet meer naar de mama haar gevoel, naar de familieleden die doodongerust waren? Je sluit toch geen weddenschap met jezelf af om te kunnen bewijzen dat je gelijk hebt, zelfs wanneer er de geringste kans bestaat dat het fout kan aflopen met desastreuze gevolgen? Zoals een goede vriendin van me zegt: “dokters maken geen pot mayonaise he, ze zijn met mensenlevens bezig…” Die bewuste zondagavond, die weken erna. Hoe heb ik het gedaan om daar weer door te spartelen? Waar heeft Senn de kracht gehaald om niet op te geven? Had ik daar maar gelegen. Zoveel pijn verdiende hij echt niet. Zo’n braaf gelukkig kind. Het leven kan toch wreed zijn, van jongs af aan al zo op de proef gesteld worden…

Ik word er stil van als ik dit terug lees. We zijn een jaar verder en ik voel die pijn nog steeds. Ik begin me wel iets rustiger te voelen, maar die pijn, die blijft. Onlangs heb ik met een mama die in een gelijkaardige situatie zit, gebabbeld en het deze keer zo verwoordt: “de constante aanhoudende pijn voelt aan als een zware tientonner die over je borstkas rijdt en je belet van te ademen en on top rijdt hij dan nog eens met spijkerbanden heen en weer die elke dag nieuwe wondjes maken overal in en rond je hart.” Zij beaamde dat gevoel. We kunnen er alleen maar voor elkaar zijn en elkaar steunen en die pijn omzetten in liefde voor onze kleine man. Ooit zal dat wel beteren denk ik dan.

Elke