Slaap kindje slaap, daarbuiten loopt een schaap,… en de mama valt in slaap… maar het kindje zelf dat gaapt . . . de mama aan met grote ogen en denkt: “slaap mama? Waarom slaap?”

Ik herinner me nog mijn vorige blog over vermoeidheid en de nieuwe matras die we toen gekocht hadden in de hoop dat die ervoor zou zorgen dat die kleine man beter zou slapen. Het heeft misschien een klein beetje geholpen, maar eigenlijk heeft het ons vooral weer geld gekost zonder echt de oplossing te brengen waar we al maanden naar opzoek zijn, namelijk een aangename nachtrust.

Ondertussen is er ook nog wat osteopathie de revue gepasseerd en dat heeft tijdelijk geholpen, maar ook dat effect is of was niet blijvend. Een leuk muziekje en kalmerende golven op het plafond bij het inslapen en waarschijnlijk vergeet ik nog een aantal dingen.

Uiteindelijk zijn we op het punt gekomen waarbij we beiden echt niet meer recht geraakten uit ons bed. Ik geef het echt eerlijk toe dat wanneer ik Senn voor de zoveelste keer ’s nachts hoorde wenen of roepen, ik hoopte dat ik het gedroomd had of dat Tom eerder uit bed zou stappen omdat mijn lichaam forfait gaf.

Daar waar ik eerst een hogesnelheidstrein was om in die kamer te staan, ben ik ondertussen veranderd in een stoomlocomotief die zonder kolen zit en dus niet meer vooruit geraakt. Moest ik een cartoon kunnen tekenen die de manier weergeeft waarop ik uit bed klauter dan zou er een afbeelding te voorschijn komen van iemand waarvan de ene voet op de grond staat, de andere die probeert te volgen, de knieën zakken langs de matras af naar beneden en dat hoofd en die armen draaien zich om en blijven liggen. Verder geraak ik niet meer. En dan hoor ik Tom mij met groot gezucht voorbij lopen naar die kamer om toch maar die tut te brengen. Waarop de reactie van mijn lichaam duidelijk is, die ene en die andere voet die kruipen vlug terug de bedrand omhoog in bed en slapen verder.

Ok ik geef het toe, niet mooi van mij naar Tom toe. Wederom dankjewel Lieveke om zo’n geweldig fantastische papa te zijn, maar ook jij zit door je batterijen heen, dus dat was geen blijvende oplossing. Vitamientjes D pronken intussen op ons aanrecht, zodat wij wat energieboostjes krijgen zolang mevrouwtje zon afwezig blijft, maar samen hebben we voorlopig na lang proberen en afzien en slopende nachten en maanden achter de rug te hebben, de handdoek voorlopig in de ring gesmeten.

Sinds een aantal weken slaapt Senn ’s nachts nu gewoon bij ons in bed. Tussen de papa en de mama in. Hij slaapt veel vaster en als hij wakker wordt, voelt hij gewoon eens of ik of Tom er nog ligt en hij slaapt gewoon verder. Dat tutje krijgt hij snel van mij of van Tom indien nodig zonder dat ik dat lijf dat forfait geeft moet bewegen en om heel erg eerlijk te zijn, ik kan er nog wel van genieten ook. Om mijn twee snurkende ventjes naast mij te hebben liggen. Klein en groot, helemaal ontspannen en vooral al slapend in dromenland. We leggen hem nog steeds zoals ervoor te slapen in zijn bedje, maar bij het nachtelijke ontwaken verhuist hij nu gewoon naar ons bed en kruipt hij samen met ons onder de dons en als mama geniet ik. Ik geniet van de geur van zijn haartjes die kriebelen onder mijn neus, het kleine handje dat mijn hand zoekt om hem te knuffelen en vast te pakken, het ruggetje dat ik tegen me aan voel kruipen wanneer ik me omdraai om toch maar contact met me te kunnen houden. Die navelstreng is misschien al wel even doorgeknipt maar toch heb ik het gevoel dat die nog aanwezig is tussen ons.

En de papa? Die is ook blij dat hij terug kan slapen. Dus wij zijn blij dat we met drie goed slapen. Of dat nu met drie is in 1 bed, daar trek ik me werkelijk niets van aan.

De nieuwe cartoon geeft een slapend gelukzalig gezinnetje in dromenland weer met een spinnende Floor aan het voeteneinde. Gelukkig heb ik destijds wel geïnvesteerd in een groot bed. Nu alleen maar hopen dat die batterijen van ons eindelijk terug een beetje opgeladen geraken.

Voorlopig kan ik toch al terug zingen:

“Slaap kindje slaap en dat kindje slaapt… en wij ook.”

Slaapwel

Elke