Dagen zoals vandaag moeten er voor mij toch echt niet te veel zijn. Mijn pc in mijn hoofd crashed op een bepaald moment nog eens. Zo hard dat de stoom eruit komt. Met tilt in het groot op het denkbeeldige scherm om dan te eindigen op een zwart scherm, zijnde ik die door haar benen gezakt is en in slaap gevallen is om pas een paar uur later terug boven water te komen.

Deze morgen vroeg gestart op het werk na gelukkig een rustige nacht om dan onmiddellijk door te rijden naar de logopedist. Daar stond Senn zijn bompa klaar met de kleine man voor de tweede afspraak van de dag. Kijken hoe Senn zijn mondmotoriek vooruit gaat en of we al nieuwe dingen kunnen proberen. Met een grote glimlach op zijn gezicht begroet hij me en ik vergeet weer even de stress van al die afspraken en die drukke kalender en verdwijn in die blauwe kijkertjes van mijn zoontje. Zo snel als dat momentje komt is dat ook weer voorbij. Bij de logopedist eet hij voorbeeldig dikkere papjes en laat zien dat hij toch al wat meer controle heeft. We hebben goed geoefend samen, team Senn. Een pluim bij op de hoed. Die gaat echt te veel pluimen krijgen… alhoewel, zo’n kleine vechter kan nooit te veel pluimen krijgen. Doelstelling dikkere papjes, check. Nu deze verder inoefenen.

Vandaar gaan we met z’n drieën vlug samen iets klein eten om dan door te rijden naar de volgende therapie. Craniosacrale osteopathie. Een mond vol, ik weet het. Ik ben de therapie nog aan het onderzoeken. Uitleg volgt later, maar de eerste kennismaking hebben we achter de rug. Wat me vooral opvalt bij al die therapieën is dat ik zelf ook wel eens graag op de tafel zou gaan liggen. Senn krijgt lichte massagetechnieken op hem toegepast om overal het evenwicht te herstellen. Ziet er zalig uit en mijn eigen lijf en denken is ook niet bepaald in evenwicht de laatste tijd. 🤔 ach ja, mama, je zal toch nog even moeten wachten. 😂.

Hieropvolgend krijgt de kleine man een taxi rit van de bompa richting huis, maar de mama die moet verder. Zelf op bezoek naar de huisarts want ja ook mijn opvolging moet zo af en toe gebeuren. Daar zat ik dan in de wachtkamer met mijn hoofd gesteund op mijn armen en zo heb ik eventjes vijf minuten een power napje kunnen doen. Een shotje energie. Hemels. Tussen mensen met kindjes en tv op de achtergrond door. Gewoon even rust. Slaap. Mijn batterij die op rood stond en aan het knipperen was om op te laden is eventjes ingeplugd geweest en terug in oranje beland.

Dan denk je nu hebben we het wel gehad. Neen daarna nog even langs de kine passeren om wat dingen te bespreken, Senn ophalen, ergens even wat eten zien binnen te spelen en het avondritueel met Senn doorlopen.

Wat is ons leven veranderd. Heel erg veranderd. Morgen weer een nieuwe dag. Om kwart na acht moeten we al in Beringen staan voor een nieuwe sessie ABM therapie. Gelukkig is het daarna kalmer. En nog veel gelukkiger ben ik omdat Senn dat toelaat, al ben ik me er zeer bewust van dat ook hij echt wel zijn rust nodig heeft. Want al die verschillende dingen zorgen voor prikkels, prikkels die er moeten zijn maar die niet mogen zorgen dat zijn innerlijk systeem overladen geraakt en zelf tilt slaagt. Dus doet de mama verder en de papa en de grootouders en heel team Senn zodat de kleine man kan genieten van zijn therapieën, zijn eet-momentjes, zijn speelmomentjes en alles wat daar rond hoort.

Team Senn, een begrip is dat ondertussen. Ontzettend belangrijk voor ons als gezin. Ik zou niet meer zonder kunnen. Dankbaar ben ik voor alle liefde, warmte, begrip en steun die we als gezin krijgen. En nu is het tijd om dat oranje gedeelte van mijn batterij weer even naar het groene gedeelte te brengen.

Slaapwel iedereen

Elke