Elke avond wanneer ik Senn naar bed breng dan knuffelen we eerst nog even in de zetel naast zijn bedje. Zijn flesje drinkt hij daar op mama’s schoot leeg en de laatste tijd begint hij flink zijn handjes op de fles te leggen. Dat hij dit zo nog maar een tijdje blijft oefenen en perfectioneren. Tien vingertjes rond de fles, heel moeilijke vorm om vast te nemen, maar het zal hem wel lukken. Eerst waren het vuistjes nu zijn de handjes toch al open en de vingertjes tasten af.

Na het gelukzalige kalme flesmomentje, neem ik dan zijn tutje en dan kruipt hij in een bolletje dicht tegen me aan. Oogjes toe en dan komen de tutgeluidjes naar boven. “Ojojojojoj” ik interpreteer dat dan als “mmmm zalig toch die schoot van de mama.” :-). En dat momentje, ik met mijn zoontje op de schoot, hij in mijn armen in die knusse zetel op zijn kamertje, met het zachtjes tikken van de regen op het dakraam, dat zijn van die momentjes die mijn hartje doen overlopen van liefde en intens geluk. Elke keer opnieuw snuif ik de geur van die blonde lokjes op, voel ik zijn ademhaling zich afstemmen op de mijne en zo dromen we samen even weg naar onze eigen knuffelwereld. Een wereld waarin alles mogelijk is, waarin hij het dappere heldje is dat iedereen versteld zal doen staan.

Ik zou zo eeuwig kunnen blijven zitten en ik hoor Senn ook niet klagen, maar uiteindelijk leg ik hem dan toch maar met lichte tegenzin in zijn bedje. Droom zacht lieve schat, morgen is er weer een dag. Vergeet niet dat mama er altijd zal zijn om je te knuffelen wanneer je dat nodig hebt.

Xxx

Elke