Ja jullie lezen het goed Senn is ziek. Zoals elk kind zo dikwijls ziek wordt en ja alle kindjes moeten immuniteit opbouwen en er bestaan leuke kinderziektes die elk kind moet doorstaan en dat komt allemaal wel goed… alleen was dat nu net wat ze de laatste keer ook tegen mij zeiden en toen is het net iets minder goed afgelopen.

Gisteren in de namiddag kreeg ik van de lieve oma een berichtje op mijn gsm: “Senneke heeft koorts.” Een banaal berichtje dat zovele mama’s op hun gsm krijgen in deze tijd van leuke technologische vooruitgang. Alleen zag ik die lettertjes verschijnen en deze mama voelde onmiddellijk een ongecontroleerde paniekachtige kramp door haar hele zijn schieten. De eerste maanden na zijn herstel hebben we namelijk krampachtig zitten voorkomen dat die kleine man terug ziek zou worden. De dokters hadden ons aangeraden om een tijd heel voorzichtig te zijn, zodat zijn immuniteit terug kon aansterken en zodat alles in dat kleine wezentje terug op krachten kon komen en herstellen.

We hadden mondmaskers en handschoenen klaar staan in de hal voor alle bezoekers die langskwamen. Alcohol gel werd op meerdere plaatsten in het appartement voorzien en openbare plaatsen met veel andere mensen en vooral veel kinderen werden de eerste maanden gemeden. Ik weet nog dat ik iedereen die me een welkomstkus wou geven op een afstand hield met de boodschap dat ik absoluut geen drager wou zijn van nieuwe beestjes die Senn kon ziek maken. Vanaf het moment dat ik ergens stond te wachten, zoals in de apotheek of bij de bakker, begon ik de mensen te screenen om te zien of er iemand stond te snotteren of te hoesten of… was dat het geval, dan liep ik buiten zonder iets te kopen om later op die dag terug te keren. Verjaardagsfeestjes met de aanwezigheid van kindjes, onder andere het petekindje van Tom, werden met tranen in de ogen afgebeld omdat ik te veel angst had dat die kleine man terug ziek zou worden en niet goed kon herstellen…

Toegegeven, achteraf bekeken misschien een beetje te felle reactie… ik durfde in het begin amper buiten gaan wandelen met de kleine man. Angst is een vreemd beestje en het kruipt onderhuids overal waar het eigenlijk niet thuis hoort. Heel stilletjes sluimert het en komt het piepen op de meest bizarre momenten. En hoewel deze angst echt wel bij het verwerkingsproces hoorde, ben ik blij dat we die periode alweer door gesparteld zijn.

Langs de andere kant hebben al die voorzorgen wel als resultaat gehad dat Senn niet meer ziek geweest is sinds zijn ontslag uit het ziekenhuis. Hier en daar misschien eens een klein beetje verhoging voor een dagje, maar verder niets. Hij heeft in een veilige omgeving op zijn tempo, zijn immuniteit terug kunnen laten aangroeien, zijn gewicht terug op peil laten komen en zijn eigen demonen stilletjes aan ook een plaats kunnen geven.

Tot het gisteren, 7 maanden na zijn ontslag uit het ziekenhuis, dan toch zo ver was. ‘S avonds dan maar neurofen gegeven en op tijd in bedje gestoken en mezelf keer op keer ingesproken: “Elke, deze keer is het echt een banaal virusje, het komt echt wel goed.” Maar wat het realistische hoofd ook zegt, het onbewuste innerlijke zelf blijft toch het allergrootste pretje van moeder natuur. ‘S nachts speelden de verschrikkelijkste taferelen zich af in mijn dromen. Senn was zwaar ziek, had ontzettend hoge koorts, koortsstuipen en moest naar het ziekenhuis. Ik zat weer met hem in mijn armen en alles kwam terug naar boven. Dankjewel aan mijn innerlijke zelf voor het gedeelte van de nacht dat ik toch nog geslapen heb om dat ook onaangenaam te maken!

Tot Senn dan begon te wenen en ik in eerste instantie dacht: “oef, zie je wel, het is maar een droom.” Omdat ik even moest bekomen, vroeg ik aan Tom om te gaan kijken. Niet veel later hoor ik hem zeggen: “Senn voelt echt heel warm aan.” Om dan gevolgd te worden door: “Hij heeft 39,5!”. Hopla, daar was de angst terug. Mijn benen bewogen voor ik het zelf besefte richting de kamer van Senn terwijl Tom beneden iets tegen de koorts gaan halen was. Dat was dan het begin van het tweede onaangename deel vannacht. Het wakkere gedeelte. Senn heeft bij de mama in bed geslapen en de mama tja die heeft geslapen, maar niet veel, als een waakhond naast haar zoontje tot vroeg in de ochtend.

Senn is ondertussen al aan de beter hand. De koorts is al aan het zakken en hij blijft zijn goedlachse zelve. Zelf heeft hij er veel minder last van gehad en besefte al helemaal niet dat dit onschuldige dagje in zijn jonge leventje voor een nieuwe rollercoaster in het hoofd van zijn mama zorgde. Zoals de dokter daarstraks zei: “1 van de meer dan 200 virussen waartegen hij immuniteit moet opbouwen.”

Mijn antwoord was simpel:”zolang die niet allemaal verlopen zoals de vorige,…”

Groetjes

Elke