Nadat we eind januari definitief het ziekenhuis mochten verlaten, begon een andere moeilijke periode voor ons als gezin. Senn was natuurlijk al wel wat vooruit gegaan, maar langs de andere kant begon pas thuis stilletjes aan het besef door te dringen welke impact alles had gehad op ons leven en nog steeds heeft. Dagelijks veranderden onze emoties van blijdschap dat hij iets extra leerde, tot angst dat het toch allemaal trager ging dan verwacht, tot onzekerheid voor de toekomst en dan weer verdriet om wat er gebeurd was. In zekere zin zijn deze gevoelens er nu nog, al begint dat stilletjes aan toch al wat beter te gaan, afhankelijk van de gebeurtenissen en de vooruitgang van Senn.

Ik heb toen beslist om thuis te blijven en voor hem voltijds te zorgen tijdens die eerste zes maanden na de ziekenhuisopname en wel om twee redenen. Ten eerste omdat ik zelf nog met een verwerkingsproces zat en gewoon niet in staat was om te gaan werken en ten tweede omdat Senn gewoon nog heel veel zorg nodig had. Wel begon ik al snel te merken dat ik af en toe toch een klein beetje ruimte nodig had voor mezelf. Dat de muren op mijn appartementje soms echt op me afkwamen. Elke kleine milliseconde dacht ik en denk ik trouwens nog steeds aan wat ik maar kan doen om Senn terug controle te laten krijgen over zijn lichaam. In mijn hoofd voelde het aan alsof alles continu overuren moest draaien, elk radertje, elk uithoekje van die hersenpan werd gebruikt en gepijnigd om beelden die ik gezien had te verwerken, teksten die ik gelezen had te ontcijferen, Senn die aandacht vroeg en terecht op alle uren van de dag. En met alle uren van de dag, bedoel ik dan ook letterlijk, alle uren! Want die grote reset die plaatsgevonden had in zijn hoofd zorgde ervoor dat hij met alles van nul kon beginnen en dat sloeg natuurlijk niet alleen op het motorische gedeelte van zijn lichaam. Zijn dag- nachtritme was onbestaande. Die eerste weken thuis heb ik op het bord in de keuken minutieus alles bijgehouden in drie kleuren. Blauw was voor de uren dat hij sliep, groen was voor wat hij had gegeten en rood om de medicatie op te volgen. Zo werd stilletjes aan terug een ritme aangekweekt. Wat de eerste week er nog voor zorgde dat ik twintig keer op en af kon lopen van de trap om hem in slaap te krijgen, werd na verloop tien keer, vijf keer om na enkele weken toch terug een redelijk aangenaam ritme te hebben voor ons alledrie. De nachten, tja daar ga ik hier niet te veel over zeggen. Ze zijn al beter, maar ze kunnen nog veeeeel aangenamer.

Dus daar zat ik dan. Langs de ene kant totaal uitgeput zowel mentaal als lichamelijk, maar langs de andere kant kon ik met bepaalde energie dan weer geen blijf. Aangezien beginnen met lopen in de winter echt niet zo aangenaam is, ben ik dan op zoek gegaan naar een andere manier om me toch even te kunnen ontspannen. Dichtbij ons appartement werden er Yoga-lessen gegeven en ik vond dit dan ook de ideale gelegenheid om hiermee te starten.

Daar ging ik dan, met een bang hartje, naar de yoga-les. Hopend dat ik me toch een beetje op iets anders kon fixeren en alles even kon loslaten. En net dan leer je mensen kennen die je helpen tijdens die moeilijke momenten, die je moed inspreken omdat ze je begrijpen en weten wat je meemaakt. Silvie mijn yoga instructrice, is daar zo 1 van. Die eerste les was zo aangenaam, niet alleen omdat yoga mij blijkbaar echt wel goed gelegen is, maar ook omdat zij een gelijkaardig proces heeft doorgemaakt met haar dochter en net om die reden zoveel jaren terug ook gestart is met Yoga. Na de les wordt er altijd een potje thee gezet en mogen we gezellig samen zitten om wat na te babbelen en zo heb ik van haar vernomen hoe zij zelf in yoga gerold is. Ik kijk nu nog steeds uit naar de wekelijkse yogales die me echt wel deugd doet en daarna die gezellige momentjes om te keuvelen en heb ondertussen nog een aantal andere lieve mensen leren kennen.

Het is tijdens 1 van deze gezellige thee-momentjes dat ik Chantal heb leren kennen. Zij was daar toevallig aanwezig omdat ze die dag een cursus had gevolgd in Hoegaarden over Bodytalk. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik natuurlijk onmiddellijk heel wat vragen op haar afgevuurd. Tegen dat de avond om was had ik al meteen een eerste afspraak ingepland om met Senn langs te gaan de week erna.

Wat is Bodytalk?

Persoonlijk had ik hier nog nooit iets over gehoord. De therapie gaat uit van het zelfhelende systeem dat elk mens in zijn lichaam heeft. Bijvoorbeeld, als je lichaam een wondje detecteert, dan worden er automatische systemen gestart die dit wondje helen. Bewust hoef je hier zelf niets voor te doen. Zo zijn er veel automatische zelfhelende systemen, die jammer genoeg door trauma, emotie’s, verkeerde patronen,… in disbalans geraken en dat uit zich dan in uiteenlopende fysieke of psychische reacties.

Dit stukje heb ik online gevonden en vond ik zo mooi verwoord:

De BodyTalk-methode gaat er vanuit dat ieder mens intuïtief weet wat er met zichzelf aan de hand is. Men kan het lichaam vergelijken met een symfonieorkest. Alle instrumenten zijn prachtig gestemd, maar wanneer ieder alleen maar zijn eigen spel volgt, ontstaat er disharmonie in plaats van een symfonie. De BodyTalk-therapeut kan gezien worden als de dirigent die, aan de hand van wat men zelf weet, alles in balans brengt om zodoende een harmonische gezondheidssymfonie te creëren.

Via een spiertest wordt er met het lichaam gecommuniceerd. Het intuïtieve systeem binnenin onszelf gaat de therapeut dan verduidelijken welke organen of lichaamsdelen er aandacht moeten krijgen en waartussen de communicatie herstelt moet worden.

Het wonderlijke aan heel de therapie is hoe Chantal altijd naar de plaatsen wordt gedreven waar er aandacht nodig is, zonder dat ikzelf eigenlijk vertellen moet wat er gebeurd is. Ik heb de eerste sessie in het kort verteld welk trauma Senn heeft meegemaakt, maar daarbuiten begint ze doorgaans de sessie zonder aan mij te vragen of er iets speciaal is. Ze luistert als het ware alleen naar wat het lichaam van Senn haar te vertellen heeft.

Zo waren er tijdens de eerste twee sessies 2 speciale momentjes. Senn zat voornamelijk heel de tijd te lachen of te kijken en plots trok hij een pruillipje met een kort huilmomentje. Met kort bedoel ik letterlijk een paar seconden lang. Op dat moment was Chantal net aan het werken op het verwerken van emoties rond het trauma dat hij meegemaakt had. Daarna is dit niet meer aan bod gekomen en heeft hij dit ook nooit meer gedaan. Ik vond het frappant om te zien hoe mijn kleine man op die lichte aanrakingen en die onzichtbare communicatie reageerde.

Als je mij nu vraagt of Bodytalk de grote oplossing is voor al onze problemen, dan moet ik teleurstellend antwoorden dat dit niet het geval is. Dat is ook niet het doel van deze therapie. Ik merk wel dat elke keer we een sessie achter de rug hebben, Senn rustiger is en zich precies comfortabeler voelt in zijn eigen lichaampje. Het helpt hem heb ik het gevoel, om bepaalde dingen los te laten, om alles beter in balans te brengen.

Het is een in België voorlopig nog redelijk ongekende therapie, maar eentje die naar mijn mening toch wel de moeite waard is om te ontdekken en niet alleen voor CP patiënten.

Meer info zoals gewoonlijk onderaan deze blog!

Groetjes

Elke

International Bodytalk Association